Gisteren kreeg ik nog een laat maar prachtig kerstcadeau namelijk een optreden van Trixie Whitley in het NTG. Het beloofde een intieme avond te worden met vele akoestische nummers. Vol spanning telde ik de dagen af maar het was eindelijk zo ver.

Het sneeuwtapijt dat ons de laatste weken teisterde was gelukkig verdwenen dus werd het NTG vlot bereikt. Er heerste een gezellige drukte in de foyer terwijl wij ons een weg baanden naar het balkon. Weldra zou het voorprogramma, ene Jeff Taylor, ons komen opwarmen. Het bleek om een man met een gitaartje te gaan die mij wel kon bekoren met zijn enthousiasme. Tijdens zijn nummers gaf hij zichzelf helemaal en hij amuseerde zich duidelijk. Het toppunt van zijn kleine set was het laatste nummer waarbij hij Trixie inviteerde om op de drums te komen spelen. Bij dit nummer bracht Trixie te berde dat ze in goeden doen was die dag. Wiegend over haar drum speelde ze de pannen van het dak. Na het voorprogramma volgde een klein pauze vooraleer Miss Whitley het podium weer zou betreden.

Toen de lichten werden gedoofd brak een spontaan applaus uit ook al had Trixie het podium nog niet betreden. Het stierf dan ook niet veel later uit. Uiteindelijk kwam ze toch uit de coulissen en nestelde ze zich achter de piano. Net als bij Gent Jazz was de opener van de avond I can't stand the rain/Pieces . De intro werd nog maar net ingezet of je werd al omver geblazen door de klasse die de jonge muzikante daar even etaleerde. Van links naar rechts wiegde ze mee met de melodie terwijl haar vingers over de toetsen dansten. Het beloofde een goed optreden te worden.

Tussen de nummers door sprak Trixie het publiek vaak aan. De ene keer al wat vlotter dan de andere keer maar altijd even joviaal. Ze was duidelijk onder de indruk want het was de eerste keer dat ze in het NTG was. Whitley kondigde, net als op Gent Jazz, aan dat ze vooral nieuwe nummers ging spelen. Op een stuk of 2 nummers kende ik ze wel allemaal (van horen weliswaar). Voor ze verder deed was er eerst nog wat geklungel met gitaren en pedalen waarop Trixie zich verontschuldigde door te zeggen dat ze het nog gewoon moest worden. Ze speelde voornamelijk elektrische gitaar ipv akoestische. Net als haar vader, Chris Whitley, maakte ze gebruik van een bord dat ze als drum gebruikte tijdens het spelen. Als je haar bezig zag was het duidelijk dat er een Whitley bezig was. Dezelfde bezetenheid, liefde en energie die ze uitstraalt tijdens het spelen. Bij elk nummer stampte ze ook mee met haar voeten. De vraag is of haar hakken het wel overleefd hebben? ;)

Meestal stond ze niet alleen op het podium. Ze had Kas Longman meegepakt en hij verzorgde de 2de gitaar. Hij zorgde eigenlijk vooral voor de galmende slide guitar. Tijdens een gezellige babbel tussendoor verbaasde Trixie er zich over dat het publiek zo stil was. Ze vond het best wel fijn want de laatste tijd speelde vooral in iets ruigere Rockcafés. Ze had het gevoel of ze net in haar living aan het spelen was. Jeff Taylor werd er even later nog eens bijgeroepen voor een impressionant a capella nummer. Trixie en Jeff gebruikten enkel ledematen en vocalen en zetten een geweldige sfeer neer. Het nummer I'll breath you in my dreams werd herbegonnen omdat Trixie het verkeerde stuk tekst begon te zingen. Het publiek kon het niets schelen en amuseerde zich kosteloos. Ze nam haar boekje met teksten er bij en speelde het daarna vlekkeloos.

Vele nummers werden ook opgedragen aan verschillende mensen zoals haar moeder, haar vader, Daniel Lanois en een zekere Bram die bij deze ook zijn nieuwjaarsgeschenk heeft gekregen. De avond werd afgesloten met Strong Blood. Een lied voor haar ouders. Na het gebruikelijke bis kwam Trixie nog eens terug en speelde ze nog Crawl; en Jeff Taylor werd er nogmaals bij gehaald. Beide muzikanten hadden blijkbaar net een band opgericht die werd omschreven als een 2 man/boy/girl band. Wederom kroop Trixie achter het drums en blies iedereen omver. Ook voor haar was het een toffe avond en ze bedankte het publiek daarvoor. Als wederdienst kreeg ze een welverdiend applaus dat de avond afsloot.

Er heerste een heel intieme sfeer en Trixie toonde aan dat ze haar instrumenten volledig beheerst. Ik kan zeggen dat dit het beste concert van 2010 was! Op naar vele volgers.

Een dappere poging voor de setlist. ;)
Setlist
I can't stand the rain/Pieces
I'd rather go blind
I'll breath you in my dreams
Danger Mind
Hotel No Name
Strong Blood
...

Bis
Crawl

Dankzij de kerstperiode mogen er 3 albums van het lijstje "nog te kopen" geschrapt worden. Namelijk:

Pearl Jam - Live @ Benayora Hall
Pearl Jam - Rearviewmirror
Damien Rice - O

Aan elk van mijn dierbare lezers een Zalige Kerst en een magistraal 2011 gewenst! ;D

Een tijdje geleden heb ik eens vlug lijstjes gemaakt. Tijd om ze nog wat te verlengen.

Te beluisteren artiesten
The Temper Trap
Cee Lo Green
Brian Eno
Jeff Beck Group
Dorleac
Muse
Al Green
Sia
Vaja Condios
Blind Boy Fuller
Aloe Blac
The National
The Verve
Sheryl Crow
...

Te kopen cd's
Golden Earring - Naked II
Pearl Jam - Live @ Benayora Hall
Tori Amos - Little Earthquackes
Veldhuis & Kemper - Half zo echt
Damien Rice - O
Chris Whitley - War Crime Blues
Black Dub - Black Dub
Pink Floyd - Wish You Were Here
Pearl Jam - Rearviewmirror
Oasis - MTV Unplugged
Nick Drake - Pink moon
Laura Marling - Alas I cannot swim
Kommil Foo - Lof der waanzin
Sweeney Todd soundtrack
Nightmare before Christmas soundtrack
Jackson C. Frank - Blues run the game
...

Te lezen boeken
Jonathan Safran Foer - Extreem Luid & Ongelooflijk Dichtbij
Patrick Süskind - Het Parfum: De Geschiedenis van een Moordenaar
Jack Kerouac - Onderweg
Zoveel mogelijk Brusselmans
Dimitri Verhulst - De Laatste Liefde van Mijn Moeder
...

Te bekijken films
Inception
Chocolat
Tirza
Harry Potter and the Half-Blood Prince
Spirited Away
A nightmare on elmstreet (remake)
Shrek forever after
The expendables
Law Abiding Citizen
Avatar
De futurama reeks
Ice Age: Dawn of the Dinosaurs
Friday the 13th 1&2
...

Ik weet niet waarom maar ik heb al een tijdje een onweerstaanbare drang om naar een Disneyfilm te kijken. Naar alle waarschijnlijkheid Pocahontas! Het kwam plots zo vlak voor de examens:"Ik wil een Disneyfilm zien!" Ik heb dan op youtube naar Disneyliedjes zitten kijken. Er gaat niets boven wat nostalgie! Ik heb zelfs een paar nummertjes op mijn Ipod gezet waardoor ik nu verslingerd ben op Savages uit Pocahontas maar ook Be Prepared uit The Lion King. Mijn examens zijn nu gedaan dus zal ik binnenkort eindelijk nog eens mijn Disneyfilm kunnen bekijken. :)

Ooit … heel er lang geleden ben ik eens naar een concert geweest van Marina & The Diamonds. Ik bericht hier slechts zo laat over omdat de vele verplichtingen mij de laatste tijd om de oren vlogen. Ondanks alles heb ik dan toch een gaatje kunnen vinden om dit verslagje te schrijven.

Ik weet het nog als de dag van toen. Het was op een koude Novemberavond en we stonden voor één van de koudste winters ooit. Koning Winter zou nog een hele tijd met zijn sneeuwbol zitten schudden zodat het hele land al spoedig onder een glanzend wit tapijt van kristal zou liggen. Met enigszins verkleumde handen kwamen wij aan in het café van de Vooruit, een concertzaal uit die tijd, waar ons gezelschap nog wat werd uitgebreid. Eenmaal aangekomen in de zaal was het voorprogramma, Hollywood Kill, reeds begonnen aan hun set. De nummers die we te horen kregen werden niet echt gesmaakt. Een man en een vrouw die op een synthesizerbeat wat stonden te zingen was niet waar we voor betaald hadden. Na het concertje knikten we alle drie van neen en hoopten we dat Marina snel het podium zo betreden. Helaas werd ons geduld duchtig op de proef gesteld.


Maar toen de eerste noot door de zaal galmde was dit al snel vergeten. Marina had een nogal "speciaal" pakje aan wat we al gewoon zijn van haar. Ze staat bekend voor haar sterke stemgeluid en ze loste de verwachtingen tijdens het optreden vlotjes in. De ene hit na de andere passeerde de revue en het publiek werd vaak betrokken tijdens de show. De liedjes zijn dan ook ware meezingers! Naast de ijzersterke muzikale performance werd het ook een spektakel met veel showgehalte. Terwijl Marina zich als een volleerd drama queen in allerlei verleidelijke pose kronkelde werd op het plafond een waar lichtspektakel geprojecteerd. Tijdens een puur instrumentaal intermezzo verdween Marina even om daarna in een prachtig wit-zwart jurkje weer tevoorschijn te komen. De show (en Marina) werden des te appetijtelijker.

De bisnummers heb ik helaas moeten overslaan wegens een plots moment van ziekte maar zonder veel erg gelukkig. De "hoofdshow" heb ik kunnen zien en ik heb er met volle teugen van genoten. Dit smaakt naar meer! Toe we eenmaal bij de auto waren aangekomen lag er al een klein sneeuwtapijt te Gent. Een voorproefje zo bleek later.

Na al die tijd is mijn verslagje dan toch afgeraakt. Laten we hopen dat ik de volgende keer er ietsje minder lang over doe. ;)

Setlist

Family jewels
The Outsider
Girls
17
Are you satisfied?
Rootless
Hermit the frog
Gothic Instrumental
I'm not a robot
Obsessions
Jealousy (new song)
Oh no!
Shampain
Mowgli's Road
Gothic Instrumental II
Guilty

Bis

Numb
Hollywood



(Foto: Copyright Cutting Edge)

Op school heb ik een extra uurtje info genaamd websiteontwikkeling. We leren vanalles en nog wat om onze eigen website te maken. Morgen is het examen dus ben ik heel de middag in de weer geweest met oefenen. Ik heb een webpagina gemaakt waarin alles wat ik al gezien heb staat. Ik ben heel trots op mijn "kunstwerkje" en zou het graag delen met jullie maar aangezien het niet online staat kan dat niet. Geen paniek! Ik ga het dan maar op een inventieve mannier doen.

Een paar screenshots en wat uitleg en je weet ook wel over wat het gaat. Bovenaan de pagina heb ik net als wikipedia een inhoud van de webpagina gemaakt. Als je op 1 van de titels klikt spring je naar de titel in kwestie. Onderaan is er ook een knop om terug naar de top te springen. Bij de eerste titel heb ik met kleuren en lettertypes gespeeld. Bij titel 2 heb ik een afbeelding geplaatst. Het volgende onderwerp zijn linken. Verschillende linken naar sites, word en excel documenten die openen in een nieuw venster. De volgende stap is een combinatie. Als je op de afbeelding van Trixie klikt ga je naar haar website. Daaronder vind je verschillende soorten lijsten. In de tabel die daarop volgt vind je alle vorige elementen terug. Onderaan de pagina staan dan de credits.







Ik vind dit best wel goed gelukt en wou dit even delen. Het spijt mij als dit nergens op slaat.

Op de blog die ik volg zie ik nog al vaak lijstjes opduiken. Dus ik ga dat ook eens proberen dacht ik bij mezelf. Niet dat ik nooit lijstjes maak ofzo. Af en toe wel maar het probleem is dat ik ze altijd kwijt raak. Vandaar dat ik ze nu ook eens online zet. Dan is de kans al veel kleiner dat ik ze kwijt raak. :)We beginnen met een paar korte lijstjes

Te beluisteren artiesten
The Temper Trap
Cee Lo Green
Brian Eno
...

Te kopen cd's
Golden Earring - Naked II
Pearl Jam - Live @ Benayora Hall
Tori Amos - Little Earthquackes
...

Te lezen boeken
Jonathan Safran Foer - Extreem Luid & Ongelooflijk Dichtbij
Patrick Süskind - Het Parfum: De Geschiedenis van een Moordenaar
Jack Kerouac - Onderweg
...

Te bekijken films
Inception
Chocolat
Tirza
Harry Potter and the Half-Blood Prince
...

Het is misschien al 8 acht jaar geleden, maar ik ben je nog niet vergeten.

November is begonnen! De eerste Black Dub plaat is mijn bezit, de volgende Buurman is ook uit en het eerste concert is achter de rug. Zondag trok ik richting Gent want de mannen van Tindersticks zouden komen. Het is was tevens mijn eerste keer in de Concertzaal van de Vooruit. Een geheel nieuwe wereld werd aan mijn geopenbaard.

In bar koud weer wandelden we door de straten van Gent. Eenmaal aangekomen in de Vooruit deed de chauffage zijn werk goed. We stapten de concertzaal binnen en gingen eens op inspectie. Eerst de benedenverdieping en daarna ook eens het balkon. Het balkon beviel ons zo dat we bleven staan. Er was minder volk en je kon alles goed zien. Je kon zelfs af en toe eens hurken (best wel een aangename luxe als je het niet gewend bent van heel de tijd recht te staan).

De man die het voorprogramma verzorgde was ene David Kitt. Een man van wie ik nog nooit gehoord had maar blijkbaar was hij al een tijdje het voorprogramma van Tindersticks. De heren waren zelfs zo gesteld op hem dat hij in de band werd opgenomen. Hij betrad het podium met een akoestische gitaar in de hand en begeleid door een drummer. Als je akoestisch speelt ben ik al half gewonnen, goed punt dus voor Meneer Kitt. Hij speelde zo'n halfuurtje. Best aardig nummers maar niets speciaals. Ik vond het geroezemoes wel jammer. Die jongen doet ook maar zijn best (en het was niet slecht ofzo).

Uiteindelijk betraden de mannen van Tindersticks zelf het podium. Het geroezemoes stopte. Het werd een heerlijk sfeervol concert. Voor de mensen die Tindersticks niet kennen. Bij die mannen draait het niet om de lyrics maar om de sfeer die ze neerzetten. Ze gebruiken daarvoor allerhande instrumenten zoals gitaren, drum, piano, saxofoon, cello, tamboerijn en zelfs een triangel (die mannen hebben het dus echt een nut gegeven!). Maar het instrument dat mij het meest opviel was toch het schudei. In een bepaald nummer was er een schudeispeler en ik dacht:"Een zielsverwant!". Normaal gezien probeer ik altijd een setlist te voorzien maar ik ken geen enkele naam van hun nummers om eerlijk te zijn. :) Zoals eerder al gezegd is de sfeer belangrijker.

Ze speelden en resem prachtige nummers en kwamen nog 2x terug voor bisnummers. Het was een magische avond!

De knoop is doorgehakt! De nieuwe naam van mijn blog is Tangerine Trees And Marmalade Skies . De muziekliefhebbers onder ons weten natuurlijk dat de naam verwijst naar The Beatles (Lucy In The Skie With Diamonds). Hopelijk wordt de nieuwe titel een beetje gesmaakt. Ik ben alvast tevreden. :)

Mensen die mijn muzieksmaak een beetje kennen weten dat ik een grote fan ben van Jacques Brel. Via mijn leerkracht heb ik een video kunnen bekijken met een paar live versies. Brel zingt zoals gewoonlijk met de nodige bravoure maar hij leeft zich telkens ook weer in het personage van het lied. Het nummer Ces gens là is daar een heel goed voorbeeld van.



Brel verteld niet alleen prachtige verhalen, hij beeldt ze ook uit. Hij beleeft ze!Brel geeft zich over aan de muziek en laat zich meeslepen door het moment. Het moet een genot geweest zijn om hem live aan het werk gezien te hebben. Gelukkig bestaan er nog schitterende opnames van zijn shows.

De allereerste Black cd is eindelijk in mijn bezit. Normaal gezien was hij gepland voor Maart 2010 maar Daniel Lanois had bijna het loodje gelegd in een motorongeval. Uiteindelijk moesten we wachten tot November 2010, maar het was al het wachten waard.



De mensen die Black Dub al een tijdje volgen kennen een heel deel van de cd al, maar er staan ook een paar nieuwe nummers op. Ook dat zijn stuk voor stuk pareltjes. Mijn favoriete nummertje van de nieuwe liedjes is Canaan. Mijn favoriete nummers van het hele album zijn: Love Lives, Canaan, I believe in you, Nomad, ...

De nummers zijn onder handen genomen door Daniel Lanois dus ze verschillen allemaal een beetje van de versies die op Youtube circuleren. Desalniettemin boeten ze niet in aan kwaliteit.

Setlist
1.Love Lives
2.I Believe in You
3.Ring the Alarm
4.Last Time
5.Surely
6.Nomad
7.Slow Baby
8.Silverado
9.Canaan
10.Sing
11.Sirens

Ik kreeg net de vraag van Bart wat een goeie naam zou zijn voor een blog en dat zette mij aan tot denken. Een naam voor zijn blog heb ik niet gevonden, maar ik denk er nu over om de naam van mijn blog te veranderen. Ik heb die naam nogal vlug vlug gekozen en na een tijdje blijkt hij toch niet meer zo origineel. Suggesties zijn altijd welkom.

Even een kleine bedenking maken. De mensen die mijn blog zo'n beetje volgen weten dat ik geen fan ben van het zomeruur maar nu komt het winteruur daar ook bij. Wat is er mis mee zullen verschillende mensen denken? Je mag toch een uurtje langer slapen? Maar een paar dagen later zitten ze wel allemaal te zagen dat het zo vroeg donker is. We hebben het wel zelf een uur vroeger donker gemaakt! Ik ben tegen het zomeruur en het winteruur ook al is het voor minder energieverbruik. Er hangen teveel nefaste gevolgen aan vast.

Het andere lid van Jimi & The Marmelade Sky Band, Bart, zit ook in tal van andere bands waaronder Cherry Sunburst. Laatstleden gaven zij hun allereerste optreden op Eraspop, een concertavond georganiseerd door het Erasmus Atheneum Deinze. Natuurlijk kwam ik ook een kijkje nemen. Ik stak zelf de handen uit de mouwen en werd omgetoverd tot roadie en bandfotograaf.

Als de instrumenten eenmaal door band en roadies het gebouw werd binnengebracht kon het evenement van start gaan. Cherry Sunburst trad als derde op (verder programmatie zie onderaan). Tijdens de soundcheck sloeg het noodlot toe. Na een paar slagen viel de drum uiteen. Uiteindelijk werd alles met plakband aan mekaar geplakt en kon het concert van start gaan.

De band begon met het nummer Time van Pink Floyd, daarna speelden ze een eigen nummertje getiteld The Banality Of Life Itself. Ik zelf fotografeerde het concert (zie foto's en link).

Op een paar kleine foutjes na werd het een geslaagd eerste concert. Na het optreden volgden we nog de andere concerten en werd er nog duchtig wat gepraat. Het resultaat van de wedstrijd hoorden we niet meer. Achteraf bleken The Cardiacs gewonnen te hebben, Sons Of Shiva eindigde 2de en London Bullet 3de.

De leden van Cherry Sunburst

Katrien Vyncke - Vocals;
Arthur "Beertje Paddington" Zwaenepoel - Bas;
Ennio "Bannio" Facq en Bart Coene - Gitaar;
Loïc Van Zeebroek - Drums

Volledig programmatie

19u30 Xink

20u00 Sons of Shiva

20u30 Cherry Sunburst

21u00 Joe-Thibo

21u30 London Bullet

22u00 Desperado a.k.a. D.S.P.

22u30 The Banana Stripes

23u00 Electric Minds

23u30 The Cardiacs

00u00 DJ X-Centric ft. SwaggaaaKidz

Een heerlijk liedje van Tom Waits waar ik de laatste tijd verslaafd aan ben geworden. ;-)

Ik heb voor Engels het boek Brave New World gelezen. Het was best een goed boek met een paar leuke quotes. Hier zijn 3 voorbeeldjes.

"All our science is just a cookery book, with an orthodox theory of cooking that nobody's allowed to question, and a list of recipes that mustn't be added to except by special permission from the head cook."

"Words can be like X-rays, if you use them properly-they’ll go trough anything."

"Exposing what is mortal and unsure to all that fortune, death and danger dare, even for an eggshell. Isn't there something in that?" he asked, looking up at Mustapha Mond. "Quite apart from God–though of course God would be a reason for it. Isn't there something in living dangerously?"
"There's a great deal in it," the Controller replied. "Men and women must have their adrenals stimulated from time to time."
"What?" questioned the Savage, uncomprehending.
"It's one of the conditions of perfect health. That's why we've made the V.P.S. treatments compulsory."
"V.P.S.?"
"Violent Passion Surrogate. Regularly once a month. We flood the whole system with adrenalin. It's the complete physiological equivalent of fear and rage. All the tonic effects of murdering Desdemona and being murdered by Othello, without any of the inconveniences."
"But I like the inconveniences."
"We don't," said the Controller. "We prefer to do things comfortably."
"But I don't want comfort. I want God, I want poetry, I want real danger, I want freedom, I want goodness. I want sin."
"In fact," said Mustapha Mond, "you're claiming the right to be unhappy."
"All right then," said the Savage defiantly, "I'm claiming the right to be unhappy."

Chris Whitley

Vader van Trixie natuurlijk. Helaas veel te vroeg overleden, maar liet wel een prachtige catalogus na. Zijn albums zijn moeilijk te vinden maar ik heb er toch al 3 in mijn bezit. Ze duren allemaal kort, zo'n halfuurtje, toch zijn ze vreselijk goed. Mijn favoriet is Warcrime Blues en die wordt dan ook grijs gedraaid. :)



Ilse Delange

Een recente ontdekking uit mijn vader zijn collectie. Hetgeen wat ik al van haar gehoord had vond ik niet goed. Een tijdje geleden hoorde ik echter haar debuutplaat, World Of Hurt, en die kon mij wel pruimen.

Vrienden Van Amstel

Via Ilse en youtube ben ik dan bij een oud programma op de Nederlandse buis terecht gekomen. Het fijne weet ik niet van, maar de filmpjes die ik al heb gezien waren telkens duetten tussen kleinkunstgrootheden en andere Nederlandse artiesten. Enkele namen: De Dijk & Ilse De Lange, Frank Boeijen & Guus Meeuwis, Ilse Delange & Raccoon, ...

Laatst had ik weer zo'n hele gekke droom. Het was ergens op 1 of ander festival op een weide. Natuurlijk was er weer bom veel volk. Er stonden ook hekkens maar ergens in het midden van de weide (nutteloos dus).Ik wandel zo wat rond de achterkant van het podium is een soort van cafeetje blijkbaar. Nirvana zit er wat te spelen op hun akoestische gitaartjes. Heel aangenaam allemaal maar na een tijdje merk ik dat het niet Kurt Cobain is die aan het zingen is maar Shannon Hoon!? Daarna wordt het wazig (misschien best). Mijn onderbewustzijn moet dringend eens zijn muziekgeschiedenis opfrissen!

Vandaag zou John Lennon 70 geworden zijn (moest hij 30 jaar geleden niet neergeknald zijn welteverstaan). Toch iets om bij stil te staan.

Gisteren sloeg ik een raar tafereel gade aan mijn raam.

Het begon stilaan donker te worden en ik wil net mijn gordijn dicht doen tot ik plots een groepje muggen zag zweven bij het raam. Best een grote groep eigenlijk. Ze blijven heel de tijd op dezelfde hoogte en door elkaar zweven. Een beetje van mijn melk doe ik de gordijnen dicht. Na een tijdje kijk ik nog eens en zijn hebben hun valiezen gelukkig gepakt. Het gevaar is geweken.

In het begin dacht ik dat ze misschien aangetrokken werden door het licht, maar dat blijkt niet te kloppen. Een huis slorpt tijdens de dag warmte op en laat die 's avonds weer los. Die groep vliegen was dus gewoon van de warmte aan het genieten.

November gaat een zalige maand worden! De evenementen op een rijtje:

1) Op 2 November komt de eerste Black Dub cd uit die eigenlijk al in Maart in de winkels moest liggen.
2) Op 5 November komt de nieuwe Buurman cd uit.
3) Op 7 November zal ik waarschijnlijk naar Tindersticks gaan al moet ik mijn kaarten wel nog kopen.
4) Op 29 November zaal ik naar Marina & The Diamonds gaan maar ook daar moet ik mijn kaarten wel nog kopen.

U ziet dus een aardig gevulde agenda. Laat November maar komen.

Er is een kutweek voorbij vol met toetsen! Daarbovenop heb ik nog eens verlengd weekend! Kan ik best wel gebruiken. Al die slaap die ik nog moet inhalen en ik moet ook nog een boek uitlezen tegen donderdag. Maar nu iets wat er daar min of meer bij aansluit.

WE'RE GOING TO LONDON BABY!

Ik heb het misschien ooit al verteld maar dit jaar (eigenlijk 2011) ga ik met het school naar London voor drie dagen. Ik ben nog nooit naar London geweest dus voor mij gaat het een groot avontuur worden net als Amsterdam vorig jaar.

Gisteren kregen we de eerste info en we gaan met de boot. Lijkt mij toch iets leuker dan met de trein eerlijk gezegd. Daarnaast bezoeken we tal van toeristenattracties en doen we The Jack The Ripper Walk enz. Het is pas voor in februari maar ik kijk er nu al zot naar uit. En om al een beetje in de sfeer te geraken:

Een tijdje geleden had ik zowaar een apocalyptische droom. Het is al een klein wonder dat ik een droom kan onthouden maar deze zal mij zeker nog bij blijven.

Ik stap uit mijn huis en de lucht is oranje (teveel naar Hollywood films gekeken dus). Een reusachtige groep mensen loopt in paniek een straat in. Het is drummen geblazen. Ik ben nogal verward en wacht tot de meute gepasseerd is. Op een afstand en halfverdwaasd volg ik de groep. Ik zie nog een paar mensen achterop lopen maar de grote groep is al lang verdwenen. Als ook de laatste mensen verdwenen zijn slaat het plotseling helemaal om. De meute rent nu in volle paniek in mijn richting. Ik blijf staan omdat ik wil weten wat er aan de hand is. Net op het moment dat de clue van het verhaal komt ontwaak ik natuurlijk. Ik was nochtans zo benieuwd wat er ging gebeuren.

Gisterenavond luisterde ik naar het liedje "Wil niet dat je weggaat" van Clouseau. “Clouseau?” hoor ik al een paar mensen denken? Een grote fan ben ik niet maar ze hebben echt wel een paar mooie nummers zoals " Wil niet dat je weggaat". Maar ik ben rond de pot aan het draaien. Het komt er op neer dat ik het even moeilijk kreeg tijdens het luisteren. De tekst bracht namelijk een paar goede maar ook een paar slechte herinneringen boven. Bepaalde emoties kwamen naar boven. Als een nummer je echt kan raken is het voor mij een goed nummer.

Ik weet dat je soms twijfelt,
dat het soms niet meer gaat.
De wanhoop staat geschreven,
op je gelaat.

Je wil wel, maar je kan niet,
of toch niet helemaal.
Net of je staat te zingen,
voor een lege zaal.

Ik wil niet dat je weggaat.
Ik wil niet alleen, ik wil niet alleen.
Ik wil niet dat je weggaat.

Ik wil niet dat je weggaat.
Ik wil niet alleen, ik wil niet alleen.
Ik wil niet dat je weggaat.

Ik weet dat je soms weg wilt,
want de maat is weer vol.
Er gebeuren rare dingen
en je hoofd slaat op hol.

Je denkt wel maar je weet niet,
of je blijven zou.
Maar ik kan niet en ik wil ook niet
zonder jou.

Maar ik weet dat je soms twijfelt,
dat het soms niet meer gaat.
Want die wanhoop staat geschreven,
op je gelaat.

Je lacht wel, maar je zegt niet veel.
net of ik je in tweeën deel.
Eén helft komt niet op toeren,
de andere teveel.

Ik wil niet dat je weggaat.
Ik wil niet alleen, ik wil niet alleen.
Ik wil niet dat je weggaat.

Ik wil niet dat je weggaat.
Ik wil niet alleen, ik wil niet alleen.
Ik wil niet dat je weggaat.

Ik wil niet dat je weggaat.
Ik wil niet alleen, ik wil niet alleen.
Ik wil niet dat je weggaat.

40 jaar geleden werd op deze datum het levensloze lichaam van Jimi Hendrix in een Londense flat aangetroffen.

De precieze doodsoorzaak is nooit echt opgehelderd maar hij zou een verkeerde dosis slaapmiddelen hebben ingenomen. De pillen in Engeland waren sterker dan in Amerika. Natuurlijk is dit ook maar een theorie zoals er nog honderden op het internet circuleren.

De naam Jimi Hendrix doet bij iedereen wel een belletje rinkelen. Door zijn vroege dood is hij alleen maar populairder geworden en binnen 10 jaar zal hij nog altijd even populair zijn.

Het is ongeveer 20 jaar geleden dat Wim De Craene, 1 van mijn favoriete kleinkunstenaars, overleed. Hij stapte zelf uit het leven.

De Craene is vooral bekend van nummers zoals Rozane, Mensen van 18 (Met Della Bossiers) en Tim(geschreven voor zijn zoon Ramses). Zoals bij zovelen had hij tijdens zijn leven slechts weinig succes maar na zijn dood groeide zijn populariteit. Zijn nummers staan er 20 jaar later nog altijd en worden nog altijd beluisterd(daar ben ik het levende bewijs van).

Op 14 September 1990 stapte hij op slechts 40 jarige leeftijd uit het leven door een overdosis antidepressiva te slikken.

Hij heeft het dan toch voor mekaar gekregen. Rafael Nadal heeft op zijn 24ste alle grandslams gewonnen die er te winnen zijn. Hij is daarmee de jongste tennisser die dat ooit gelukt is. Bovendien komt hij nu ook in een rijtje met klinkende namen zoals Fred Perry, Don Budge, Roy Emerson, Rod Laver, Andre Agassi en Roger Federer. Het is zijn negende grandslam titel in totaal. Spijtig genoeg heb ik het wel niet echt kunnen volgen door het tijdsverschil een de kranten vonden het blijkbaar niet zo interessant maar wel pagina's over Clijsters natuurlijk.

Vandaag was een regelrechte kutdag! Ik ben echt kapot.

De voormiddag en alles viel allemaal nog mee maar de namiddag! Direct na het eten hadden we L.O. Ik ben niet echt een L.O. hater of zo, niet meer alleszins, maar het weer moet wel goed zitten. Heel de woensdag was het slecht weer maar vandaag zag het er nog hoopvol uit. Zoals je al had kunnen verwachten sloeg weer natuurlijk net weer om. We gingen in een stralende zon naar het lokale voetbalveld. Toen we aankwamen begon het al een beetje te druppen en zo'n 20 minuutjes later begon het echt te regenen met een stortbui als apotheose. We gingen na een tijdje schuilen en toen we weer vertrokken was het natuurlijk weer in een stralende zon! De wind tijdens de rit wakkerde een komende verkoudheid nog meer aan.

Daarachter was het spreekopdracht Nederlands maar eerst moesten we een tafel naar het lager dragen met het gevolg dat mijn armen de rest van de dag zo goed als onbruikbaar zijn. 1 klein lichtpuntje aan deze dag was wel dat mijn spreekopdracht is uitgesteld. Uitstel is wel geen afstel natuurlijk.

Een liedje waarin ik mezelf wel kan vinden.

Selah Sue - Black Part Love

You're freezed and I try to make
You're freezed and I try to make you warm
Cause you always got what it takes
To act like ya somekind of hardass clown
But I, I know better then that
I know you way too long

Cause see I know about your background,
It wasn't easy, I know for sure
But that's no reason to crack it's in the past so learn to let it go
And be who you are now, who you supposed to be

Now listen girl, learn how to love yourself again
And then just fly out girl, cause your worth it

You fell and I try to get, you fell and I try to get you up
Cause when things don't work out, oh no, you shut yourself up, let it all just drop
But that's not the way it works, that's not the way it works

And I know that it's easy, it's easy to hate yourself but then, you must realise
The black parts need to be loved as well
The black parts need to be loved as well

Now listen girl, do ya understand what I'm saying
I know that one day you will get there, one day

Listen girl, listen girl...
Listen girl, listen girl...

You'd better find your love, you'd better go insane,
Find your love and find your way
I know you're on the run, I know you're forced in, you'll get there someday???
And this is all I've got to say, this is all I've got to say
Say, say, say!

I know, one day! I know, one day! I know, one day!
I know that one day you will get there!

Listen girl...
I know that one day you will get there, one day
Listen girl, learn how to love yourself again
And then just fly out girl, cause your worth it, cause your worth it

Vandaag stond het centrum van de metropool in rep in roer. Het was feest in Eke-City en dat zullen we geweten hebben. Het centrum werd omgebouwd tot een klein Montmartre en de straten werden het decor van allerlei artiesten.

Net als vorig jaar ging ik samen met Bart door de straten slenteren met de hoop misschien een glimp op te kunnen vangen van een optreden. Het lijkt onwaarschijnlijk maar overal stond er een "bescheiden" massa kijkers.

Eerst verkenden we de feestzone waar vooral prullaria kraampjes stonden. Niet interessants te vinden helaas. Vaak passeerden we ook een artiest maar veel konden we er niet van zien. Aan Café De Kroon stond er ook een vrij podium maar het zag er maar een gammele constructie uit. Aangezien Jimi & The Marmelade Sky Bands slechts op deftige podia speelt werd dit niet ons eerste optreden.

Bij 1 optreden was het niet zo druk. Het was een soort van Jostiband. Een band van allemaal mentaal gehandicapten dus. Ik heb niets tegen die mensen maar je moet ze geen muziek laten maken. Dat kunnen ze niet. Ik heb respect voor die mensen maar laat ze geen kinderdeuntjes spelen op instrumenten waar ze geen volle controle over hebben.

Na een tijd zoeken konden we toch het einde meepikken van 1 optreden van een man met zijn diabolo. Zijn grande finale bestond er uit zijn diabolo heel hoog de lucht in te gooien. Allemaal wel leuk maar die trucjes zijn zo oud als de straat. ;)

Even later was er op dezelfde plek weer een man met zijn diabolo dus voor de aardigheid gingen weer gaan kijken. Het was een opvallend figuur met dreadlocks (die even later fake bleken te zijn) en een spuuglelijk groen trainingspak. Zijn opwarming was eigenlijk de grande finale van de vorige artiest. Best wel zielig eigenlijk. Het werd al snel duidelijk dat deze man, een Duitser zo blijkt, zijn diabolo ietsje meer onder controle had. Hij bracht een leuke act met veel humor. Een klein minpunt, voor het mannelijke deel v/h publiek dan, was dat hij zijn trainingspakje uitdeed en in een veel te klein kostuumpje verder deed (zie foto's).

Het was een heel leuke middag in een bruisende metropool.

Deze zomer waren vele mensen in de ban dat ene liedje van Editors "No Sound But The Wind". Een oud nummer zo blijkt maar het werd weer in de spotlights gezet door 1 persoon die samen met Tomas Smith zich de ziel uit het lijf zong op de wei van Werchter. De Editors maken nu handig gebruik van dat filmpje en promoten het zoveel ze kunnen. Het moet gezegd zijn dat ze wel volkomen gelijk hebben! Het is waarlijk een prachtig nummer en ik ben er nu een helemaal in de ban van (een beetje laat maar toch). Van de Editors ben ik niet zo'n grote fan maar als ze hun nummers akoestisch of op de klassieke piano spelen is het prachtig. Ik ben eerder fan van de rustige Editors.

Wat een walgelijke datum! Voor vele jongelingen is het schooljaar weer begonnen. Net zoals de meeste ben ik niet zo'n fan van het onderwijs. Aangezien ik het naar alle waarschijnlijkheid behoorlijk druk zal hebben vrees ik dat mijn teergeliefde blog er ook onder zal lijden. Ik zal hem zeker niet vergeten maar hem wel in mindere mate gebruiken. De eerste week heb ik nog niet zo druk dus als ik nog iets te vertellen heb zal ik het zeker neerpennen. :)

Een live concert is vaak magisch want je voelt de muziek echt op je afkomen. Soms krijgt het dan nog een extra duwtje in de rug als het hele publiek die ene strofe uit volle borst meezingt. Het krijgt toch nog dat ietsje meer kracht als het door duizenden wordt gezongen. Een kleine selectie:


Queen zingt de liefdesballade "Love Of My Life" waarop het hele publiek het refrein meezingt.


De versie van Black op de geniale live cd van Pearl jam "Live @ Benayora Hall" is ook een meezinger. Eddie laat het mooiste stuk van het nummer aan het publiek die de kans niet laat liggen.


Oasis stond bekend om zijn ego en zijn kracht. Als je een heel stadium je nummers kunt laten meezingen is dat ego niet eens zo onterecht.

Vandaag was het de 2de repetitie in 2 dagen tijd van Jimi & The Marmelade Sky Band. Met het einde van de vakantie in de aantocht besloten we nog een eindspurtje in te zetten.

Aangezien we gisteren bergen werk hadden verzet door een stuk of 4 prachtnummers te schrijven besloten we vandaag om aan de promotie van de band te werken. We hebben een videoclip gemaakt.

Het verhaal is heel simpel. Jimi is aan het studeren maar valt in slaap en wij volgen zijn dromen. We hebben kinderachtige tekeningen gemaakt als achtergrond en de hoofdrolspelers zijn tekeningen op een potlood geplakt. Net als in de oude films hebben we ook gebruikt gemaakt van bordjes om het verhaal te verduidelijken. Enjoy!

Het originele plan van Jimi & The Marmelade Sky Band voor deze zomer was een plaat maken en doorbreken maar dat blijkt toch iets te hoog gegrepen. We hebben namelijk nog maar een stuk of 3 repetities gehouden deze zomer. De 2 vorige keren leverde dat weinig op maar deze keer kan ik met trots melden dat we er op vooruit zijn gegaan. Misschien is dat ook omdat ik nu een professioneel schudei ter mijner beschikking heb.



De bedoeling was om van de vorige nummers, die op niet veel trokken, iets moois te maken. We hadden een dus een basis om op voort te bouwen. We begonnen altijd met 2 instrumenten en daarna namen we er weer andere instrumenten over op. Dit leverde uiteindelijk een mooie kakofonie op.

Omdat ik nu in de ban ben van Johnny Cash hebben we ook een cover van "The Wall" opgenomen maar aangezien ik niet kan zingen is die nog niet uit voor het grote publiek.

Het is eigenlijk voor het eerst in de geschiedenis van Jimi & The Marmelade Sky Band dat we muziek hebben gemaakt. Aangezien we nog net geen jaar bezig zijn begon het wel eens tijd te gaan worden.

We hebben nu een stuk of drie deftige nummers dus min of meer een EP. 1 ding staat al vast de EP, die ooit gaat wel eens zal uitkomen, zal "Eke-City Stories" heten.

Mensen die naar ons willen luisteren kunnen terecht op onze Myspace of op Last.fm waar er twee gratis downloads te vinden zijn.

Ik hou jullie op de hoogte van verdere vorderingen van de band. :)

Af en toe vind je tussen je collectie een nummer waarvan je het bestaan al totaal vergeten was. Soms was dat beter zo en soms blijkt het dan een vergeten parel te zijn. Vandaag heb ik weer zo’n parel (her)ontdekt.

What do I do

With a girl like you

So sweet, so young

And yet so rotten

My old heart was broken before

So believe me, I haven't forgotten
Out on the surface you look

So pure, fragile and shy and insecure

But young girls play games

And they always wanna win
They look for my weak spot, within



When you roll with your eyes
Play with your hair

When you take my breath away

That's when I have to be aware

'Cause I'll drop my guard

And you look in my soul
But you wouldn't know

How to be in control



And that's why you'll break me
That's the reason why you'll use me up
Until you find yourself another guy



Life is so simple
If you haven't got a clue
You'll be on your way

And I'll be crying over you

I'm getting older and wiser

But I seem to have some difficulty

Giving up a dream



I should move on

Look up to the sky
And slowly let

This love affair die



But maybe, if I'm cunning
Maybe if I'm smart
If I won't show you my cards
Until you show me your heart



And then when it's safe
And I like what I see
You might find how good it is

Just to be with me

Hans Teeuwen

Meer dan de helft van de volwassen drinkt het goedje. Velen zeggen zelfs dat ze niet zonder hun kopje koffie in de ochtend kunnen. Dat ging totaal aan mij voorbij. Als kind heb ik al eens koffie(zwart) geprobeerd met het gevolg dat ik het net zo snel weer uitspuwde als ik had geproefd had. Vele jaren waren verstreken en ik vond het weer tijd voor een nieuwe confrontatie.



Koffie zwart sloeg ik over wegens slechte herinneringen. Mijn vader doet er altijd 2 klontjes met wat melk bij. Ik begin bij één klontje maar doe er na de eerste slok toch nog maar een tweede klontje bij. Nu is het goed zoet en best lekker. Ik begrijp nu wel dat zoveel mensen het drinken. Het blijft wel nog altijd een "mysterie" dat zovelen het in de ochtend nodig hebben. ;)

Ik kreeg van iemand op Last.fm te horen dat Pearl Jam een pauze zou nemen een Eddie zich op een solo carrière zou richten. Ik was even verbaasd maar Eddie solo is ook goed. Nieuwsgierig als ik ben zocht ik er het fijne van uit en dit verhaaltje blijkt niet kloppen. Eddie sprak tijdens de het laatste concert van hun Europese tour, in Lissabon, het publiek in het Portugees aan. Hij zei dat het het laatste optreden in een tijdje zou zijn aangezien de tour er op zat. De vertaling is een beetje in de soep gelopen en meteen stond het internet er vol van. Geen reden tot paniek. Eddie Vedder zou nu wel iets solo doen maar het fijne weet ik er niet van.

Black Dub heeft eindelijk een release date vrij gegeven. 2 November komt de eerste en zelf getitelde plaat van Black Dub uit.

Black Dub is de "nieuwe" groep van Daniel Lanois (producer Bob Dylan, U2), Brian Blade (Jazzdrummer) en ons eigen Trixie Whitley. Normaal gezien zou de plaat uitkomen in Maart van dit jaar maar even voor de release had Daniel Lanois een motorongeluk dat hem bijna fataal werd. Hij is nog altijd aan het revalideren maar de release date is bekend en in November zal ook de tour bekend gemaakt worden.

De setlist ziet er als volg uit:

1. “Love Lives”
2. “I Believe in You”
3. “Ring the Alarm”
4. “Last Time”
5. “Surely”
6. “Nomad”
7. “Slow Baby”
8. “Silverado”
9. “Canaan”
10. “Sing”
11. “Sirens”

Als je niet zo lang kan wachten staan er verschillende videos op youtube.

Gisteren zat ik nog even op de computer voor ik slapen ging. Het was iets na twaalf toen plots de elektriciteit uitviel. Een beetje paniekerig zocht ik de lichtschakelaar die niet meer werkte. Ik deed mijn deur open en ging naar mijn broer zijn kamer. Hij had nog licht dankzij zijn laptop. Ik keek even door de ruit en zag dat heel de buurt plat lag. Binnen de twee minuten was alles alweer in orde maar het was toch schrikken. Pas dan zie je hoe afhankelijk de mensen zijn van elektriciteit.

Vaak evenaren covers nooit het niveau van het origineel maar sommige doen dan wel ... op een totaal ander niveau dan wel. :)



Enter Sandman krijgt een totaal andere dimensie.



De oude hit in een nieuw jasje.

Beste treinreiziger,

Als u de volgende keer weer gebruik maakt van het openbaar vervoer zou ik het appreciëren moest u u rijtuig thuis laten. U zit nu eenmaal al in een ruituig. Nog eentje extra zorgt voor overlast en u zit niet alleen op de trein. U maakt gebruikt van het openbaar vervoer en dat openbaar staat niet voor niets in die naam. Dat betekend dat iedereen er gebruik van kan maken. Bovendien probeert men de reizigers, waaronder ik en uzelf zich ook bevinden, het zo makkelijk mogelijk te maken. Zo heeft men zitplaatsen in het voertuig geplaatst. Vaak zitten de wagons dan ook vol omdat wij een zittende maatschappij geworden zijn. Ik hou niet zo van die drukte maar wel van zitten dus daarom zet ik mij meestal in het middenstuk. Het is niet alleen rustiger ik zit ook vlak voor het portier. Die plaats bevalt mij wel maar laatst lede kon ik daar niet gaan zitten en niet omdat er al iemand zat. Nee, zou ik er geen spel van maken maar nu wel. U had heel strategisch u fiets tegen de stoeltjes in het middenstuk geplaatst. Hierdoor blokkeerde u de toegang naar de stoeltjes voor u medepassagiers. Het is de bedoeling dat u de fiets achter laat in het station niet dat u hem meeneemt. Ik hoop dat dit voorval zich in de toekomst niet meer zal afspelen.

Mvg,

Arsène Bromput

De zon scheen dus besloten mijn broer en ik nog eens badminton te spelen. Na een tijdje merkte ik op het veld (de tuin dus) iets op. Toen ik de eerste keer keek leek het op een stuk van een dier. Er zaten insecten op die het langzaam aan het wegvreten waren. Toen ik voor de tweede keer ging kijken, uit nieuwsgierigheid, bleek het om een piepklein muisje te gaan. Naar alle waarschijnlijkheid ging het om een veldmuis. Het was zo zielig. Zijn overschot werd zomaar opgepeuzeld door een paar lelijke insecten. Het is maar een vieze bedoening die voedselketen. Meteen werd er een kat als schuldige aangewezen want er lopen er hier veel rond. Bovendien heb ik nog nooit een parkiet of een hond een muis zien doden. De veldmuis, die Fido werd gedoopt, kreeg een nieuw plaatsje tussen de planten waar even later een ander insect hem begon op te peuzelen.

Toen we het spel gestaakt hadden kwam even later een kat de tuin binnengewandeld. Hij sloop net als een tijger door het gras. Ik stond op het punt hem weg te jagen tot hij zelf besloot er vandoor te gaan. Dat hij de volgende keer zijn lijken maar ergens anders dumpt.

Het is eigenlijk een nummer maar kan even goed als gedicht gezien worden.

Het Pijpke Van Den Piot

Als de kanonnen branden,
Als ik, al klappertanden,
De dood haar beendrig' handen
Zie polsen in ons bloed,...
Dan nijpt mijn bevend lipke
Op den steel va mijn pijpke,
en 'k put er nieuwe moed.
Bij 't donderen der granaten,
En als de kogel schiet,
Nooit hebt ge mij verlaten, (bis)
Ik ook verlaat u niet.

Maar komt de dood mij pikken,
Dan zal ne' vriend, al snikken,
Uit mijn broekzak trekken,
U, pijpken, zwart en koud.
Gij zult bij vriend en magen,
De laatste kusjes dragen,
Die 'k u heb toevertrouwd,
Dan zal ik u verlaten,
O pijpke, vroeger nooit.
Wij zijn gezworen maten, (bis)
Getrouw tot in den dood.

Het vierde linie-regiment, Elzendamme aan den Ijzer, 1915)

Gilda Radner was een Amerikaanse comédienne. Ze was getrouwd met komiek Gene Wilder met wie ze drie films draaide. Ze overleed op slechts 42 jarige leeftijd aan eierstokkanker.


Dat is op zich al heel triestig maar het was toch vooral wat Gene Wilder over haar dood zei dat mij aangreep.

She went in for the scan – but the people there could not keep her on the gurney. She was raving like a crazed woman – she knew they would give her morphine and was afraid she’d never regain consciousness. She kept getting off the cart as they were wheeling her out. Finally three people were holding her gently and saying, "Come on Gilda. We’re just going to go down and come back up." She kept saying, "Get me out, get me out!" She’d look at me and beg me, "Help me out of here. I’ve got to get out of here." And I’d tell her, "You’re okay honey. I know. I know." They sedated her, and when she came back, she remained unconscious for three days. I stayed at her side late into the night, sometimes sleeping over. Finally a doctor told me to go home and get some sleep. At 4 am on Saturday, I heard a pounding on my door. It was an old friend, a surgeon, who told me, "Come on. It’s time to go." When I got there, a night nurse, whom I still want to thank, had washed Gilda and taken out all the tubes. She put a pretty yellow barrette in her hair. She looked like an angel. So peaceful. She was still alive, and as she lay there, I kissed her. But then her breathing became irregular, and there were long gaps and little gasps. Two hours after I arrived, Gilda was gone. While she was conscious, I never said goodbye.

Gisteren keek ik naar de film Blow Out met John Travolta. Op het einde van de film gebeurde iets toevalligs wat de film nog wat meer cachet gaf. Eerst zal ik het verhaal kort samenvatten anders kan het nog wat verwarrend worden.

John Travolta is een geluidsman en hij is ’s avonds bezig met geluiden op te nemen. Net die avond is hij getuige van een ongeval. Een auto krijgt een klapband en rijdt een rivier in. Travolta kan nog één iemand, een jonge vrouw, uit het wrak redden. Hij brengt haar naar het hospitaal. Even later valt de politie binnen. De overledene blijkt een populaire presidentskandidaat te zijn en het meisje moet verdwijnen voor de pers er weet van krijgt. Alles wordt afgedaan als een ongeluk maar Travolta hoort op zijn tape een geweerschot voor de klapband die ontploft. Niemand wil hem helpen dus besluit hij samen met het meisje zelf op onderzoek te gaan.

Om een lang verhaal kort te maken. De schutter kan het meisje vinden en ontvoerd haar. Hij klimt op een dak om haar te vermoorden. Travolta wil haar redden maar het is net een feest in de stad waardoor hij opgehouden wordt. Hij komt net te laat. De moordenaar kan hij nog vermoorden. Net als hij het meisje in zijn armen neemt start er vuurwerk van het feest. Net op dat eigenste moment start er ook vuurwerk in Eke-City. Wat er te vieren veel geen idee? Het gaf de film toch nog dat beetje extra.

Ik heb het wel voor bepaalde zangers die eigenlijk vals zingen. Dan denk ik meteen aan artiesten zoals Kurt Cobain, Jack White, ... Het is altijd wel aangenaam om iemand "correct" te horen zingen maar daarom is het nog niet mooi. Een opera zangeres zingt misschien alle noten feilloos maar toch kan ik het niet aanhoren. Ze gaat te hoog waardoor je niets van de teksten verstaat. Dan zijn er veel mooiere valse zangers. Die zingen dan misschien niet volgens de regeltjes maar steken al hun passie wel in dat lied. Enkele voorbeeldjes:


Het alom bekende Unplugged concert van Nirvana wordt afgesloten met het nummer "Where Did You Sleep Last Night" van Leadbelly. Het begint rustig maar op het einde begint hij voluit zijn emoties uit te schreeuwen. Prachtig!


The White Stripes maken van het "luchtige" country liedje Jolene een heel delicaat nummertje. Jack White zingt als een gebroken man en ontploft altijd weer bij het refrein.

Na een jaartje Last.fm maak ik even de balans op.

Totaal aantal plays: 22815 plays

Meest beluisterde artiest: Pearl Jam (1342 plays)

Meest beluisterde nummer: Black (remix) van Pearl Jam (54 plays)

Shouts: 1015 shouts

Groepen: 18 groepen

Zelfgemaakte groepen: 7 groepen

Vrienden: 16 vrienden

Meest mee contact genomen vriend: Lovecourt

Forum Post: 152 posts

Loved Tracks: 102 tracks

Playlist: 1

Events in 2010: 5 concerten

Journals: 10

Aantal artiesten: 467 artiesten

Ontbrekende letter in artiestenalfabet: de x

Conclusie: Pearl Jam is nog altijd nummer 1. Veel nieuwe vrienden gemaakt waarvan er 2 ook deze blog volgen. :) Heel veel nieuwe muziek ontdekt in dat korte jaartje. Op naar het volgende jaar.

Een paar pakkende of hilarische lyrics en quotes op een rijtje.

Fan: Do you have a Myspace?
Paul Weller: Yes, you're standing in it.

De geheelonthouders hebben gelijk, maar alleen de drinkers weten waarom.
S. Carmiggelt

Life is a tragedy when seen in close-up, but a comedy in long shot.
Charlie Chaplin

Of was het de hyena, die jakhals
Die wacht tot ik neerval
En waarvan ik dacht dat het een vriend was.
Frank Boeijen

I'd rather be hated for who I'm, than loved for who I'm not.
Kurt Cobain

And if love is just a game
Then how come it's no fun?
If love is just a game
How come I've never won?
Noah and The Whale

Gisteren maakte ik een wandeling in het Astridpark toen ik toevallig een stadion zag staan. Ik besloot even binnen te wippen.

Voor het stadion had een paars mierennest zich gevormd en allen wilden ze zo snel mogelijk het nest bereiken. Het werd al snel duidelijk dat voetbal een volkssport is. Er liep namelijk nog al veel volk rond van bedenkelijk allooi. Voor we het stadion betraden kregen we nog een bambam. U zal denken wat voor een beest is dat maar ik denk dat de foto het wel duidelijk maakt.

Ik was gezeten in het bezoekersvak. U moet weten dat er tegen een Engelse derde klasser of zo werd gespeeld. Heel het stadion was uitverkocht (dat werd althans beweerd) en de supporters bestonden alleen maar uit Anderlecht fans.

Voor de wedstrijd werd het ene na het andere schijtnummer afgespeeld. Tot plots We Will Rock You door de boxen galmden. Ik moet zeggen dat het best wel indrukwekkend is als het door een stuk of duizend man wordt gezongen. Door het helse kabaal was de stadionomroeper wel zo goed als onverstaanbaar.

Toen de spelers de arena betraden barste een applaus uit. De aftrap werd gegeven en bij balcontact één van The New Saints werd een fluitconcert ingezet. Terwijl de match rustig verder ging zong het publiek allerlei leuzen waarvan ik de tekst niet goed kon verstaan. Ik denk ook niet dat de teksten zo belangrijk waren. Zo lang het bier maar rijkelijk vloeide en de sfeer er in zat. Een paar rijen voor ons zat ook een eenzame krijger op zijn bambam te kloppen. Hij sloeg telkens naast de maat en deed rustig verder toen de rest van het stadion al gestopt was.

Anderlecht zette de aanval in en Tom De Sutter scoorde. “Goaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal!” riep de stadionomroeper. “Tom? “ waarop heel het publiek: “De Sutter!” Dit herhaalde zich een stuk of 4 keer. Verder bleef het rustig tot aan de rust.

Tijdens de rust gingen we naar de Legends Lounge waar voor ons een drankje klaar zou staan. Eerst moesten we ons een weg banen tussen al de supporters die voor het drankkotje bleven staan. ” De Love Parade.” hoorde ik iemand fluisteren in de menigte. Uiteindelijk zijn we er dan toch geraakt. 5 minuutjes was de 2de helft bezig toen we terug aankwamen bij onze stoeltjes.

The Mexican Wave werd in gang gezet maar toch niet zo als het hoorde. Ik zat in het bovenste gedeelte van het stadion. Het onderste gedeelte begon de Wave en een half stadion later schoot ook de bovenste helft in actie. Dit was best een hilarisch tafereel. Iemand die ik niet ken, Gillet en Romelu Lukaku werd nog ingebracht. Die laatste scoorde nog 2 keer in 5 minuten waardoor het publiek weer naar hartenlust zijn naam kon scanderen.

ANDERLECHT – NEW SAINTS 3-0

Ondanks het B-elftal won Anderlecht makkelijk hetgeen mij ook maar logisch lijkt.

Ik besloot maar een andere keer mijn wandeling af te maken. Ik was een beetje moe en keerde huiswaarts.

De laatste tijd ben ik helemaal into Laura Marling dankzij Ine! Beide cd's zijn pareltjes maar er is toch vooral één nummertje dat bij mij blijft hangen: Night Terror

I woke up and he was screaming
I'd left him dreaming
I roll over and shake him tightly
And whisper "If they want you
Oh they're gonna have to fight me"
Oh fight me

I woke up on a bench on Shepherd's Bush green
Oh a candle at my chest and a hand on his knee
I got up it was dark
There's no one in the park at this hour
How do I keep finding myself here?
Oh fight me

If I look back and he's screaming
I'd left him dreaming, the dangers fade
And I roll back and shake him tightly
And scream "If they want him, oh they're gonna have to fight me"
Oh fight me

But if I wake up on a bench on Shepherd's Bush green
Oh a candle at my chest and a hand on his knee
I'll roll over and hold him tightly
And scream "If you want him, oh your gonna have to fight me"
Oh fight me

Don't fight me

Beste Meneer Coninx,

Hoewel ik geen groot voetbalfanaat ben stem ik mijn beeldbuis toch altijd af op Studio 1. Een volledige match is niet echt zo mijn ding maar de korte samenvatting gaan er bij mij nog wel in. Het probleem is dat telkens ik naar mijn programma wil kijken ik u zie verschijnen en dan is mijn dag om zeep. Ik kan u namelijk niet af.

Allereerst zou ik graag u klederdracht eens onder de loep willen nemen. Vroeger droeg u echt altijd belachelijke pakjes waardoor een komisch effect ontstond. Nu draagt u zo goed als altijd een stijlvol pak. Hetgeen mij een beetje dom lijkt voor een presentator van een voetbalprogramma. Daar naast doet u veel te veel gel in u haar. Hierbij maak ik graag de verwijzing naar de televisie Friends waar één van de personages, Ross, ook teveel gel in zijn haar doet. In tegenstelling tot u is hij wel een sympathieke vent.

Daar bovenop hebt u een te hoge dunk van u zelf. U zegt dat u geen jaloezie kent, u stoeft dat u dochter tweetalig is en u zegt dat u nog nooit een beroepsfout heeft gemaakt. Volgens mij bent u dan wel selectief blind hoor. Ik zeg niet dat er elke uitzending iets misloopt maar toch heel vaak. Daarom verzoek ik u de fakkel door te geven aan de jongere garde presentatoren. Aangezien u geen jaloezie kent zal dit wel geen probleem vormen. Dank bij voorbaat.

mvg

Arsène Bromput

Christopher McCandless was een prille twintiger die met succes zijn universitaire studies had afgerond. Zijn ouders, allebei welgesteld, hadden zoals iedereen verwacht dat Chris in hun voetsporen ging treden en een mooie job zoeken. Chris zag dit niet zitten.

Hij was de materialistische samenleving kotsbeu. Hij wou vrij zijn. Zonder van iemand afscheid te nemen vertrok hij met een minimum aan middelen de wildernis in. Hij wou terug naar de oerbasis van het bestaan.

Voor zijn vertrek doneerde hij al zijn spaargeld, zo’n 24 000 dollar, aan oxfam. De rest van zijn geld verbrande hij. Hij vertrok in zijn ouwe Datsun richting de wildernis. Korte tijd later verloor hij zijn Datsun door hem verkeerd te parkeren. De auto werd opgeslorpt door de zee. Geen bezwaar vond Chris. Nu was hij nog afhankelijker van de natuur.

McCandless liftte van punt a naar punt b en ontmoette talrijke mensen. Soms bleef hij even bij hen maar na een tijd vertrok hij altijd weer. McCandless had ondertussen zijn naam al veranderd naar Alexander Supertramp. Hij wou niets meer te maken hebben met zijn familie. Velen van de mensen die Chris ontmoette waren toch ongerust. Ze vroegen zich af of hun ouders wisten waar hij was. Telkens ontweek hij de vraag.

Zijn tocht ging verder maar nu had hij een doel hij wou naar Alaska. McCandless is er uiteindelijk ook geraakt. Meer dan de kleren op zijn rug, een geweer en wat voedsel had de avonturier haast niet bij. De man van wie Chris zijn laatste lift kreeg gaf hem na lang aandringen nog een paar laarzen mee.

Chris trok een riviertje over en vond een leegstaande bus die werd gebruikt door jagers. Dit werd zijn slaapvertrek. Hij had een boek waar in stond welke planten eetbaar waren en een papiertje waar op stond hoe je vlees moest conserveren. Hij kon een eland doodden maar het conserveren was mislukt. Hierna was Chris heel boos op zichzelf. Hij moest proberen overleven op planten. Chris verzwakte langzamerhand. Hij pakte zijn spullen en wou terugkeren om te herstellen maar de rivier was gestegen. Toen McCandless de rivier overgetrokken had was hij half bevroren geweest.

Korte tijd later overleed hij. Later is gebleken dat Chris even verderop zich via een kabel over de rivier had kunnen trekken. McCandless was zo koppig geweest om geen kaart te gebruiken. Hij had een kaart gebruikt dan had hij zichzelf misschien nog kunnen redden. Het laatste wat McCandless geschreven heeft stond op de achterkant van een blad dat hij uit één van zijn lievelingsboeken had gescheurd: "I HAVE HAD A HAPPY LIFE AND THANK THE LORD. GOODBYE AND MAY GOD BLESS ALL!"Christopher McCandless werd 24 jaar.


Dit is de laatste foto ooit gemaakt van Christopher McCandless. Hier zit hij voor The Magic Bus

De exacte doodsoorzaak is niet geweten maar waarschijnlijk heeft hij een verkeerde plant gegeten of is hij verhongerd. Een paar maand later werd zijn lichaam, dat nog amper 30 kilo woog, gevonden door jagers. Zijn reis heeft hij gedocumenteerd in zijn dagboek.

Ondanks dat hij nog heel jong gestorven is denk ik dat hij de korte tijd dat hij “vrij” was het gelukkigst was tijdens zijn hele leven. Hij is gelukkig gestorven. In de woorden van Teeuwen & Smeenk: “ Hij stierf veel te vroeg maar hij had geen berouw. Hij had met zijn leven gedaan wat hij wou.”

Jon Krakauer heeft een boek geschreven over het leven van Mccandless. Het boek is een paar jaar later verfilmd geweest door Sean Penn. Emile Hirsch nam de hoofdrol voor zijn rekening. Eddie Vedder verzorgde de soundtrack.

Beste meneer de bij,

Allereerst zou ik u gaarne bedanken voor de heerlijke honing die u sinds jaar en dag maakt. De zoetigheid doet mijn tenen soms krullen van plezier. Ondanks dat ik graag u producten consumeer heeft u waarschijnlijk al gemerkt dat ik toch afstand houd van u en uw maatjes. Ik denk dat dit een goede verstandshouding teweeg brengt. Ik val u niet lastig en hoeft u leven niet op te offeren om mij eens goed te steken. Toch vraag ik mij af waarom u mij laatst lede kwam opzoeken. Moest u het zich niet herinneren dat zal ik u geheugen eens opfrissen.

Het was zo'n drie dagen geleden en ik lag rusten te slapen toen ik abrupt wakker werd door een soort van gezoem. Een beetje mopperend en slaapdronken strompelde ik naar mijn bureau om mijn uurwerk te raadplegen. Het was nog maar 7 uur! Ik heb nog 5 uur slaap tegoed. Uit pure ergernis ging ik op zoek naar de bron van het gezoem. Er bleek één of ander insect tussen mijn gordijnen te zijn beland. Ik durfde de gordijnen niet op te doen want het beest kon dan wegvliegen. Plots zag ik het wandelen op mijn ruit. Toen ik zag dat het een angel in zijn bezit had wist ik zeker dat de gordijnen niet op zouden gaan. Het was nog te vroeg om het dood te kloppen want dan zouden de andere huisbewoners gewekt worden. Mijn besluit was dan maar om het beestje zijn gang te laten gaan. Na een tijdje stopte het gezoem de bij had namelijk een gaatje gevonden en was buiten geraakt. Driewerf hoera nog 5 uur slaap. Na zo'n 5 uurtjes werd ik weer wakker.

Ik zou graag hebben dat dit niet meer voorvalt meneer. Het is al 16 jaar gelukt om elkaar met rust te laten maar als u weer zo van die toeren gaat uithalen zou dat record wel eens verbroken kunnen worden.

mvg

Arsène Bromput

Donnez-moi la sérénité
D'accepter toutes les choses
Que je ne puis changer
Donnez-moi le courage
De changer les choses que je peux
Et la sagesse d'en connaître la différence

Marc Aurèle

Arsène in het zwembad

Beste badmeesters,

Als we eerlijk zijn hebben jullie eigenlijk best wel een mooie job. Heel de tijd op een stoeltje zitten te rusten. Af en toe eens een opmerking geven. Het moet wel gezegd worden dat als jullie iets moeten doen het van cruciaal belang is. Jullie staan dan ook altijd paraat om iemand te helpen (al valt dat niet altijd op te merken aan jullie houding). Als jullie er moeten staan dan staan jullie er ook. Toch zou het fijn zijn moesten jullie ook op de kleinere details letten zoals er gisteren 1 voorviel.

Een klein jongetje was net iets te enthousiast toen hij richting de buis trok. Hij was onvoorzichtig op de spekgladde trap en viel recht op zijn snuit. 1 van de badmeesters van dienst vervulde zijn plicht en verzorgde de jongen. Dat werkje zit er ook op dacht hij. Nee toch niet helemaal. Het onfortuinlijke jongetje had namelijk een bloedspoor nagelaten. Als de badmeester echt bij de pinken was geweest dan had hij dat bloedspoor ook opgeruimd. Blijkbaar hebben sommige badmeesters nog veel te leren.

mvg

Arsène Bromput

Ik heb een 2 leuke ontdekking gedaan! Ik stel ze hier even voor.

Ontdekking 1

De laatste tijd zat ik weer vaak op youtube en dan zijn er soms ook wel vaste filmpjes die passeren. 1 van die filmpjes is Beirut.



Beirut speelt Nantes in het midden van Parijs. Het wordt beschreven als een take away show. Als je geluk hebt loop je zo misschien wel eens een muzikant tegen het lijf in Parijs. :) Ik heb het filmpje al veel bekeken maar heb ik ook eindelijk gezien dat andere artiesten dat ook al hebben gedaan.

Het is een project van la blogotheque. Er is een of andere filmmaker en die nodigt bands uit. Die bands spelen 2 à 3 nummers in het midden van een stad (meestal Parijs).

Ze zijn in 2006 begonnen en hebben bijgevolg dus ook al een aardig lijstje aan muzikanten vergaard. Hier volgt een kleine opsomming van artiesten.

1) Beirut
2) Noah & The Whale
3) Phoenix
4) Jamie Lidell
5) Mumford and Sons
6) The Kooks
7) Andrew Bird
8) R.E.M.
9) Fleet Foxes

Zoals je kunt zien is er voor iedereen wat wils. Zeker eens proberen. Hier is de link.

Ontdekking 2

Het gaat weer over Youtube. Vaak zie ik op youtube een zotte live versie van een artiest maar die staat dan niet op een cd of zo. Toch zou ik zot graag die versie hebben. Geen probleem meer beste lezers. 1 adres!

Met deze site kan je zot makkelijk de audio van het filmpje halen. Je geeft gewoon de URL en binnen de minuut kan je het haast downloaden.

Ik hoop dat dit leerrijk was. :)

Vandaag was het weer repetitietijd bij Jimi & The Marmelade Sky Band. Deze keer zouden we werken en niet zoals de vorige keer wat rond lummelen.

We vlogen er al meteen in. We haalden een paar partituren, zo noem je dat toch denk ik, boven die we tijdens 1 van de eerste repetitie hadden geschreven. Oorspronkelijk was het al voor een nummer bedoelt maar nu hebben we dat nummer geschrapt en enkel het refrein behouden. Het refrein werd plots tot intro gebombardeerd.

Het volgende wat we moesten doen was er een goeie tekst voor zoeken. We bladerden eerst door mijn teksten daarna door die van Bart maar er zat geen enkel goed bij. De teksten waren wel goed maar ze pasten dan weer niet op het melodietje. Een heel gekke brainstorm, die heel lang duurde, volgde.

Verschillende thema’s kwamen ter sprake zoals Kleinkunsthelden, de natuur, de band, … Geen enkel thema paste. We begonnen meestal te improviseren om dan te eindigen met een zwakke rijm. Uiteindelijk hebben we na lang zoeken toch iets gevonden.

We hebben er verhaal gebreid ter grootte van een trui. We denken dat het nummer waarschijnlijk wel de tien minuten zal halen. In plaats van meteen een tekst te schrijven voor het nummer hebben we eerst een heel verhaal bedacht. Het gaat over Harold de pinguïn die door de global warming van alles meemaakt. We hebben het verhaal nu samengevat met kernwoorden en we hadden een blad en een halve achterkant. Benieuwd wat dat gaat geven als het voluit gaan neerpennen. We hebben de intro ook al eens opgenomen.

Verder hebben we ook nog een instrumentale versie van Het Leidse Plein opgenomen die weldra te vinden zal zijn op de Myspace. Daarnaast hebben we natuurlijk ook veel rondgekloot op de “onze” instrumenten.

Waarschijnlijk gaan we deze zomer niet doorbreken maar we maken wel al vorderingen.

Vijvers lachen kringen wanneer
meisjes rillen van het koude water
en kreten giechelen om strelende
golven die met hun voeten spelen

Betty Puttemans

Gisteren werden de rollen omgedraaid. Deze keer zorgde Bart voor het vervoer. We hadden een afspraak met Buurman op de Korenmarkt.

We vertrokken redelijk vroeg rond een iets over acht. Het kwik duidde nog altijd de tropische temperatuur van 29°C aan.

Even later wandelen we de feestzone binnen. Eerst was het relatief rustig tot dat we bij Polé Polé aankwamen. We baanden ons een weg door het mierennest. Tijdens Gentse Feesten komt ook alles naar buiten. Gent is sowieso al een avontuurtje op zich (niet in vergelijk met echt grote steden natuurlijk) maar als het feest is valt het nog meer op.

Toen we even onze benen rust gunden op een terrasje werden we vergezeld door een drumorkest dat er duchtig op los trommelde. Na een tijdje werd het wel een beetje eentonig. Zo’n 10 minuutjes later kwam Harvey Quint op het podium. Hetgeen wat volgde was een kakofonie van jewelste. Na het drankje besloten we dan ook wijselijk onze tocht verder te zetten.

Rond iets over tien kwamen we dan aan op de Korenmarkt waar Buurman al aan het soundchecken was. Weer werd er een terrasje opgezocht in afwachting van. Tegen een uur of elf zakten Bart en ik af naar het podium waar het stil aan wat drukker werd.
Ondanks de talrijke opkomst en de tropische temperaturen was het goed te doen. Toen kwam Buurman. Het viel meteen op dat de frontman er veel zin in had.

Ze speelden al hun hits: “God, ik en Marjon”, Mooi weer en Fruitsla, Pruimelaar, … Ze kondigden aan dat hun nieuwe plaat tegen november in de beter plaatzaak te vinden zou zijn. Hierna speelde ze een nummertje van de nieuwe plaat. Ze melden trouwens ook dat ze tegen de hoog cd prijs (20 euro) waren. Na het concert kon je de cd voor maar 10 euro kopen. Ik lachte in mijn vuistje want ik heb de cd nog gekocht voor 7,5 euro.

Het publiek werd ook vaak betrokken bij het concert. Zo werd Les lacs du Connemara uit volle borst meegezongen door het publiek. Toen volgde een wedstrijdje tussen de mannen en de vrouwen. Zo ging dat dan verder.

Verder weet ik nu ook dat de pianist van Buurman een blinde meneer is die desondanks een heel goede muzikant is. Het was een geslaagd een leerrijk concert. Op de terugweg werd “Ik wil de nacht in de straten verdwalen nog meegezongen maar toen was het echt wel genoeg geweest.

De setlist kan ik zo goed als zeker samenstellen op een nummer of 2 na. Wel niet in de juiste volgorde.

SETLIST BUURMAN

1) God, ik en Marjon
2) Heel fijn feest
3) Casablanca
4) Pruimelaar
5) Mooi weer en fruitsla
6) Middellandse Zee
7) Pas 18
8) Verloren Muzikant
9) Rocky, komt altijd terug
10) Warme dagen
11) In de hemel is geen Dylan
12) Polaroid
13) Le Noir
14) Sprakeloos
15) Rue D'Opheers
16) Ring van vuur
17) …
18) God, ik en Marjon (Bis)