Gisterenavond luisterde ik naar het liedje "Wil niet dat je weggaat" van Clouseau. “Clouseau?” hoor ik al een paar mensen denken? Een grote fan ben ik niet maar ze hebben echt wel een paar mooie nummers zoals " Wil niet dat je weggaat". Maar ik ben rond de pot aan het draaien. Het komt er op neer dat ik het even moeilijk kreeg tijdens het luisteren. De tekst bracht namelijk een paar goede maar ook een paar slechte herinneringen boven. Bepaalde emoties kwamen naar boven. Als een nummer je echt kan raken is het voor mij een goed nummer.

Ik weet dat je soms twijfelt,
dat het soms niet meer gaat.
De wanhoop staat geschreven,
op je gelaat.

Je wil wel, maar je kan niet,
of toch niet helemaal.
Net of je staat te zingen,
voor een lege zaal.

Ik wil niet dat je weggaat.
Ik wil niet alleen, ik wil niet alleen.
Ik wil niet dat je weggaat.

Ik wil niet dat je weggaat.
Ik wil niet alleen, ik wil niet alleen.
Ik wil niet dat je weggaat.

Ik weet dat je soms weg wilt,
want de maat is weer vol.
Er gebeuren rare dingen
en je hoofd slaat op hol.

Je denkt wel maar je weet niet,
of je blijven zou.
Maar ik kan niet en ik wil ook niet
zonder jou.

Maar ik weet dat je soms twijfelt,
dat het soms niet meer gaat.
Want die wanhoop staat geschreven,
op je gelaat.

Je lacht wel, maar je zegt niet veel.
net of ik je in tweeën deel.
Eén helft komt niet op toeren,
de andere teveel.

Ik wil niet dat je weggaat.
Ik wil niet alleen, ik wil niet alleen.
Ik wil niet dat je weggaat.

Ik wil niet dat je weggaat.
Ik wil niet alleen, ik wil niet alleen.
Ik wil niet dat je weggaat.

Ik wil niet dat je weggaat.
Ik wil niet alleen, ik wil niet alleen.
Ik wil niet dat je weggaat.