About Me
Blogs die mij kunnen bekoren
woensdag 5 september 2012
Verwezelijking
22:56 | 
Gepost door
Hippie101 |
Ik heb ook deze zomer, in mijn ogen dan, een verwezelijking gedaan. Ik heb de volledige filmografie van Grace Kelly afgewerkt. (11 films in totaal)
Verwaarlozen
Ik heb mijn blog echt verwaarloosd deze zomer. Wat heb ik dan in de plaats gedaan deze zomer? Wel het is een filmzomer geworden enerzijds. Ik heb mezelf de belofte gemaakt om zoveel mogelijk classics te zien en ik ben daar wonderwel in geslaagd. Ze volgenden mekaar in sneltempo op en ik heb me goed geamuseerd. Anderzijds heb ik mij "artistiek" laten gaan. Ik ben een account begonnen op deviantart en daar zet ik al mijn digitale portretten en mijn wallpapers. Enkele voorbeelden om aan te tonen dat ik niet volledig niks heb gedaan deze zomer. ;)
Zoo
Een trip naar de zoo brengt natuurlijk wat foto's met zich mee. Ik heb een collage gemaakt van de beste foto's. :-)
donderdag 19 juli 2012
Nieuwe Start 2.0
Waar hou ik mij de laatste tijd mee bezig zodat ik geen tijd meer heb om te schrijven vraagt u? Met het schaamrood op de wangen moet ik vertellen dat ik een beetje verslaafd ben aan mijn nieuwe computer. Hij is veel beter dan de vorige en mijn games die ik niet kon spelen kan ik nu wel spelen. Ik geef grif toe dat ik een kleine verslaving heb. Niet enkel mijn computer houdt mij de laatste tijd in de ban, ook films zijn een beetje een "obsessie". Een stille getuige daarvan is mijn account op ICM. Ik ben sinds vorige zomer namelijk een groot fan van het oude Hollywood en deze zomer ben ik van plan zoveel mogelijk classics te bekijken. Het is een beetje mijn beloning na de examens zeg maar.
Nu heeft er mij iemand gevraagd om een verslagje te schrijven en ik heb dat ook gedaan. Terwijl ik dit deed genoot ik weer om totaal loos te gaan in belachelijk taalgebruik. Ik heb me dus goed geamuseerd tijdens het schrijven. Goed nieuws dus mij dunkt! Ik ga proberen weer wat meer te schrijven. Een ander plan is ook om een beetje als tumblr te werk te gaan. Af en toe een paar foto's posten. Hopelijk tot schrijfziens!
Een verlichte regendruppel
Het was weer tijd voor de jaarlijkse afspraak met Gent Jazz. Dit jaar slechts 1 avond, maar wel een prachtige affiche met Tindersticks en Damien Rice. Ik had al het genoegen gehad om Tindersticks aan het werk te zien en dit was mij zeer goed bevallen. Heel mooie melancholische muziek met een warme sfeer. Het feit dat Damien Rice kwam was toch wel het duwtje in de rug om zeker te gaan. Enerzijds omdat de man 1 van mijn favoriet platen (O) heeft gemaakt en anderzijds omdat hij ongeveer al 7 jaar of zo niks meer heeft gedaan. Dat hij plots op Gent Jazz stond was dan ook een zeer aangename verrassing.
De toch naar Gent was nog vrij droog, wat later op de avond nog ging veranderen. We hadden besloten om Amatorski over te slaan en pas te gaan als Tindersticks opkwam. De vertrouwde blauwe loper lag al voor onze voeten en het was meteen duidelijk dat de avond uitverkocht was. Heel veel volk en nog erger dan vorig jaar bij Absenthe Minded.
Bij het Tindersticks concert stonden we uitstekend. Vrij dicht bij het podium op het gemak en weg van de drukte. De "Tinderstickies" speelden een heel mooie set met een paar hoogtepunten als Stuart Staples zich volledig liet gaan tijdens een nummer. De sfeer was goed en je werd meegetrokken in het klankenspel van de Britten. Net als in de Vooruit was er een zekere magie tijdens het concert. Na hun set kregen ze een welverdiend applaus van de zaal.
Even tot rust komen met een drankje en dan terug naar onze plek voor Damien Rice dachten we. Mooi mis! Iets drinken konden we wel maar terug geraken was Mission Impossible. Er stond al teveel volk in de tent dus stelden we ons ergens in het midden van de tent om dan stelselmatig naar achter gedrukt te worden door het overvloedig aanwezige plebs. Gelukkig kwam Damien Rice even later op en nam de ergernis even weg. Toen kreeg ik het zo op mijn heupen dat ik de tent verliet en tot de conclusie kwam dat men de watersluizen had open gezet boven Gent. Uiteindelijk hebben we dan een plekje gevonden langs de zijkant van de tent net naast de laatste tribune. Het was er droog en rustig. Perfect dus!
We konden Damien niet zo goed zien maar dat was bijzaak. We stonden op ons gemak en konden alles goed horen. Nu was het genieten geblazen met de prachtige muziek van de heer Rice. Hij speelde veel "klassiekers" zoals 'Amie' en 'I Remember'. Een prachtig moment was bij het nummer 'Volcano' waarin hij het publiek liet meezingen. Er werden drie delen gemaakt en elk zong zijn stuk van het nummer om dan uiteindelijk in een mooie harmonie samen te komen onder leiding van dirigent Damien Rice. Kippenvel moment! :D Buiten goot het dat het geen naam heeft. Ik staarde naar de regen die verlicht werd door een nabije lamp terwijl ik de woorden meelipte bij zowat elk nummer. Ha, het geluk zit toch soms in kleine dingen.
Ondanks dat het in het begin een wat moeilijke bevalling was heb ik met volle teugen genoten van dit concert en staat het ook heel hoog in mijn lijstje van beste concerten. Die melancholische liedjes en dan naar de regen staren. Het klopte gewoon!
Labels:
dinsdag 3 juli 2012
Eviva España
Het EK zit er alweer op en Spanje heeft wederom zijn klasse getoond. Italie had veel pech in de finale, maar toch was Spanje de betere ploeg. Ze hebben de "TRIPLE" beet! :D
zondag 24 juni 2012
Hows About Tellin' A Story
What is the success formula for a popular movie nowadays? A bit of violence, some nudity (preferably female) and explosions should do the trick. The story isn’t important at all anymore. We can only reminisce to the good old days when movies were centralized round a good story. Of course there are still good movies made today but they reach a minor group of people than the so called Hollywood blockbuster.
I would like to take you back in time. Let’s take the period from the 1930s till the 1960s. It was called the Golden Age of Hollywood. During that period the film industry in Hollywood made one classic after another. Stars like Humphrey Bogart, James Stewart, Audrey Hepburn, Lauren Bacall made one success after the other. Most importantly the films weren’t about the special effects but about a good story. Most of the movies were based upon a play. The film depended on good actors, a good director and good script.
Another complaint is that the movies are in black-white. It might just be that you dislike black-white pictures and prefer movies which are colored. However, a thing you shouldn’t do is obstinately avoid those films because you are missing out on such good movies. Also black and white can be quite beautiful. The rain in a black white movie has some magic to it. It’s just like with people, colour doesn’t matter it’s the content that matters.
Finally I would like to ask the world, and then especially the younger generation, to be more open towards movies without any action. Don’t only watch action movies but broaden you horizon. You will be surprised at what you find.
I would like to take you back in time. Let’s take the period from the 1930s till the 1960s. It was called the Golden Age of Hollywood. During that period the film industry in Hollywood made one classic after another. Stars like Humphrey Bogart, James Stewart, Audrey Hepburn, Lauren Bacall made one success after the other. Most importantly the films weren’t about the special effects but about a good story. Most of the movies were based upon a play. The film depended on good actors, a good director and good script.
Another complaint is that the movies are in black-white. It might just be that you dislike black-white pictures and prefer movies which are colored. However, a thing you shouldn’t do is obstinately avoid those films because you are missing out on such good movies. Also black and white can be quite beautiful. The rain in a black white movie has some magic to it. It’s just like with people, colour doesn’t matter it’s the content that matters.
Finally I would like to ask the world, and then especially the younger generation, to be more open towards movies without any action. Don’t only watch action movies but broaden you horizon. You will be surprised at what you find.
The Movie Group
Sinds kort maak ik ook banners voor een filmgroep om last.fm . Mijn kunstwerkjes worden daar goed ontvangen. Enkele reacties:
Hitchcock Banner
hippiemans is an awesome artist! :) – jcjohnson 63
It's very classy and has vintage feel. – luke9994
great hitchcock tribute hippiemans! – tarantulajones
Great banner! Hippiemans, you did it again! Hitch was truly a genius The new banner is amazing. – Zemph
Grace Kelly Banner
nice banner. thanks!!! it's good when you work a double shift, get here early in the morning and see a pretty face! :) – jcjohnson 63
nice banner. really. thanks.:) – StrangeAsAngel
Hieppiemans is doing awesome job with those classic banners! – Luke9994 (jcjohnson63 -> yes he is!! :))
the beautiful grace kelly. very nice hippiemans. - tarantulajones
Wat een kanjer!
Hij is er wederom in geslaagd die Rafa en deze keer heeft hij een record beet met zijn 7 overwinningen.
Pauze
Wat is het toch lang geleden dat ik nog iets heb geschreven. Ik zat in mijn laatste jaar ASO dus werd mijn vrije tijd serieus kleiner. Ik heb er dan ook voor gekozen om mijn blogschrijfsels even op een hold te zetten, maar het is de bedoeling om deze zomer weer in gang te schieten. Wederom zal ik weinig boeiende dingen te vertellen hebben, maar er zullen "regelmatig" toch nieuwe dingen online komen. Veel plezier alvast en tot de volgende!
zaterdag 31 maart 2012
Artistieke Fotografie
Mijn broer en ik zijn sinds kort begonnen met artistiek fotografie (althans dat beweren we toch).
zondag 25 maart 2012
Wallpapers (2)
In tussentijd heb ik nog wat wallpapers gemaakt. Tot mijn genoegen heb ze zelfs succes in het buitenland. :)
Collage
Dit zijn alle kaartjes die ik al heb bijgehouden sinds 2009 ongeveer. Het gaat van concertkaartjes tot cinematickets en zelfs museumtickets.
woensdag 15 februari 2012
Leedvermaak
Het is niet schoon maar af en toe kan je gewoon niet serieus blijven. Sommige mensen vragen er echt om.
Achtergrond
Onlangs ben ik eens begonnen met wallpapers te maken. Ze zijn vrij eenvoudig maar ik heb al wat positieve kritiek ontvangen. Wat denk jij?
zondag 29 januari 2012
Melancholie te Gent
Persoon 1: Lichtfestival?
Persoon 2: Ja, heel het centrum is afgezet.
Persoon 1: Godverdomme! Dat meendje nie!
Persoon 2: Ik vrees van wel.
Dit is een gesprek dat in tal van huizen in Vlaanderen te horen viel. Buurman fans en participanten van andere evenementen te Gent werden in de kou gezet door burgervader Termont. Reeds 2 uur op voorhand verlieten wij de ene grootstad om naar de andere trekken. Meer dan een half uur rondgereden te Gent om dan uiteindelijk in Oostakker te moeten parkeren. Een lange tocht door een mensenmassa viel mij ten deel. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben er uiteindelijk toch geraakt (maar vele lege stoelen in de zaal).
Tijd om te ontspannen in de stoel en te genieten van een mooi concert. Het licht ging uit en er werden 3 grote lampen op het publiek gericht. De band kwam op en begon hun eerste nummer te spelen. Het enige wat we konden zien waren hun contouren. Tijdens de hele show was er een mooie lichtshow voorzien. Ook stond er achter de band een scherm waar er een achtergrond werd op geprojecteerd en af en toe een filmfragment te zien was.
Buurman speelde, zoals te verwachten, voornamelijk hun “nieuwe” (het was de laatste show na 1.5 jaar touren) nummers van hun Mount Everest cd, maar er werden ook een paar klassieker gespeeld. De band speelde soms ook wat rockerig met dank aan ‘De Admiraal’ met wie ze samen een nummer hadden geschreven. Een grappig moment was toen de gitarist in de opbouw van een nummer een stukje Voodoo Chile begon te spelen.
Zoals ik al zei waren er verschillende zitjes leeg door het lichtfestival. Toen Geert (de frontman) een beetje publieksparticipatie vroeg kwam de zaal dan ook traag op gang. Een iets oudere man trok de zaal mee op sleeptouw en even later ging het publiek toch overstag. Tussen wat melancholische nummers was er ook plaats voor een gezellige babbel. Na 2 bisrondes werd de avond afgesloten.
Met afgrijzen stortte ik mij in de mensenmassa waarin het ene lichtpuntje de Belfort straat was. Maar ik zie het concert los van het verkeer en dan moeten ik zeggen dat het een goede avond was!
Foto's door Davy Vissers
Persoon 2: Ja, heel het centrum is afgezet.
Persoon 1: Godverdomme! Dat meendje nie!
Persoon 2: Ik vrees van wel.
Dit is een gesprek dat in tal van huizen in Vlaanderen te horen viel. Buurman fans en participanten van andere evenementen te Gent werden in de kou gezet door burgervader Termont. Reeds 2 uur op voorhand verlieten wij de ene grootstad om naar de andere trekken. Meer dan een half uur rondgereden te Gent om dan uiteindelijk in Oostakker te moeten parkeren. Een lange tocht door een mensenmassa viel mij ten deel. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben er uiteindelijk toch geraakt (maar vele lege stoelen in de zaal).
Tijd om te ontspannen in de stoel en te genieten van een mooi concert. Het licht ging uit en er werden 3 grote lampen op het publiek gericht. De band kwam op en begon hun eerste nummer te spelen. Het enige wat we konden zien waren hun contouren. Tijdens de hele show was er een mooie lichtshow voorzien. Ook stond er achter de band een scherm waar er een achtergrond werd op geprojecteerd en af en toe een filmfragment te zien was.
Buurman speelde, zoals te verwachten, voornamelijk hun “nieuwe” (het was de laatste show na 1.5 jaar touren) nummers van hun Mount Everest cd, maar er werden ook een paar klassieker gespeeld. De band speelde soms ook wat rockerig met dank aan ‘De Admiraal’ met wie ze samen een nummer hadden geschreven. Een grappig moment was toen de gitarist in de opbouw van een nummer een stukje Voodoo Chile begon te spelen.
Zoals ik al zei waren er verschillende zitjes leeg door het lichtfestival. Toen Geert (de frontman) een beetje publieksparticipatie vroeg kwam de zaal dan ook traag op gang. Een iets oudere man trok de zaal mee op sleeptouw en even later ging het publiek toch overstag. Tussen wat melancholische nummers was er ook plaats voor een gezellige babbel. Na 2 bisrondes werd de avond afgesloten.
Met afgrijzen stortte ik mij in de mensenmassa waarin het ene lichtpuntje de Belfort straat was. Maar ik zie het concert los van het verkeer en dan moeten ik zeggen dat het een goede avond was!
Foto's door Davy Vissers
zondag 22 januari 2012
Legendarische filmscènes
Tijd voor een nieuwe reeks blogpost op deze blog. Vanaf nu zal ik af en toe een legendarisch filmfragment posten. We beginnen met "To Have And Have Not".
vrijdag 20 januari 2012
Warme Oproep!
Steun zoveel mogelijk anti SOPA campagnes. Het gaat niet alleen over de VSA. Het internet is globaal!
maandag 16 januari 2012
Opvulling
Door tijdsgebrek te wijten aan schoolwerk zal ik af en toe maar eens een leuke video posten. Als ik tijd heb, en inspiratie, zal ik zeker weer iets schrijven.
zondag 8 januari 2012
Ellie Goulding
Ik heb een tijd geleden Ellie Goulding eens beluisterd en ik was er niet echt wild van. Er zaten te veel arrangementen naar mijn goesting in. Nu ben ik toevallig op een akoestische versie van haar hit "Starry Eyed" beland en dat vind ik wel goed. Misschien eens een akoestische cd?
zaterdag 7 januari 2012
Kampvuursfeer
De eindejaarsperiode is altijd feest! Enerzijds is het Kerstmis en het nieuwe jaar en anderzijds is Trixie Whitley weer in het land. Het jaar wordt steevast afgesloten of begonnen met een concert van Miss Whitley. Ze stond voor de tweede maal in de Handelsbeurs. Ik was er vorige keer niet bij maar deze keer had ik gelukkig wel kaarten. Het beloofde een schitterende avond te worden.
Als je de Handelsbeurs binnenwandelde was het even schrikken. De zaal had een heel nieuwe setting gekregen. Het podium stond rechts en daar rond stonden er allemaal stoelen. Helemaal vanachter in de zaal stonden de mensen rechten. Ik zette mij aan de zijkant van het podium wat later een uitermate goeie zet bleek. Mijn plaatsje was namelijk recht voor het trapje van het podium en recht voor de piano. Ik zag dus hoe Trixie het podium betrad en achter de piano kroop.
Na verlegen wat woorden gestameld te hebben opende ze haar set, zoals gewoonlijk, met ‘I can’t stand the rain/pieces’. Meteen werd je meegevoerd door de jazzy klanken van haar pianospel. Je kan haar zien mee wiegen op met de melodie en met haar hakken zorgde voor nog wat percussie. Haar vingers dansten over het klavier en toen kwam die souvolle stem er nog eens bij. Pure magie! De volgende drie nummers waren allemaal nieuwe nummertjes zoals ‘Fourth Corner’. Bij dit nummer kreeg ik kippenvel. Bij elk lied werd je meegezogen en dacht je dit is de performance van de avond, maar het volgende nummer was even goed en soms zelfs beter.
Het eerste deel van het optreden deed ze volledig solo. Eerst achter de piano en daarna met de gitaar in de hand. Tussen de nummers probeerde ze af en toe iets te vertellen maar dit liep niet altijd van een leien dakje. Whitley was namelijk, zoals altijd, vrij verlegen en mompelde vaak. Maar dit maakt deel uit van haar charme. Als ze je dan van je sokken blaast met het volgende nummer maalt niemand er meer om!
Het tweede deel van de show kwam er versterking voor Trixie. Er kwam een drum bij, een extra gitarist en haar nonkel kwam bass spelen. Na deze aanwinsten werd het geluid veel vettiger en ruiger. De muzikanten smeten zich echt helemaal en je kon zien dat ze zich amuseerden. Trixie stond mee te bewegen op haar eigen spel wat zorgde voor een leuk schaduwspel op het plafond van de Handelsbeurs.
Trixie excuseerde zich ook nogmaals dat haar plaat er nog niet was. Na haar laatste optreden, begin januari nog, trekt ze richting New York om daar de studio in te trekken. Ondertussen is er een live EP uitgebracht om de honger van de fans wat te stillen. Volgens Whitley zit er een klein schoonheidsfoutje in maar als je het met de mantel der liefde bedekt merk je er niets van.
Het eerste optreden van 2012 is alweer een topper. Trixie Whitley had het publiek bij elk nummer mee en met een krachtige set wist ze iedereen te boeien. Het ziet er naar uit dat de jonge artieste enkel maar aan fans wint en terecht!
PS: Er kunnen nog foto's veranderen of bijkomen. Als ik een filmpje vind zet ik het er ook zeker op.
Foto door Dominique Dierick
Als je de Handelsbeurs binnenwandelde was het even schrikken. De zaal had een heel nieuwe setting gekregen. Het podium stond rechts en daar rond stonden er allemaal stoelen. Helemaal vanachter in de zaal stonden de mensen rechten. Ik zette mij aan de zijkant van het podium wat later een uitermate goeie zet bleek. Mijn plaatsje was namelijk recht voor het trapje van het podium en recht voor de piano. Ik zag dus hoe Trixie het podium betrad en achter de piano kroop.
Na verlegen wat woorden gestameld te hebben opende ze haar set, zoals gewoonlijk, met ‘I can’t stand the rain/pieces’. Meteen werd je meegevoerd door de jazzy klanken van haar pianospel. Je kan haar zien mee wiegen op met de melodie en met haar hakken zorgde voor nog wat percussie. Haar vingers dansten over het klavier en toen kwam die souvolle stem er nog eens bij. Pure magie! De volgende drie nummers waren allemaal nieuwe nummertjes zoals ‘Fourth Corner’. Bij dit nummer kreeg ik kippenvel. Bij elk lied werd je meegezogen en dacht je dit is de performance van de avond, maar het volgende nummer was even goed en soms zelfs beter.
Het eerste deel van het optreden deed ze volledig solo. Eerst achter de piano en daarna met de gitaar in de hand. Tussen de nummers probeerde ze af en toe iets te vertellen maar dit liep niet altijd van een leien dakje. Whitley was namelijk, zoals altijd, vrij verlegen en mompelde vaak. Maar dit maakt deel uit van haar charme. Als ze je dan van je sokken blaast met het volgende nummer maalt niemand er meer om!
Het tweede deel van de show kwam er versterking voor Trixie. Er kwam een drum bij, een extra gitarist en haar nonkel kwam bass spelen. Na deze aanwinsten werd het geluid veel vettiger en ruiger. De muzikanten smeten zich echt helemaal en je kon zien dat ze zich amuseerden. Trixie stond mee te bewegen op haar eigen spel wat zorgde voor een leuk schaduwspel op het plafond van de Handelsbeurs.
Trixie excuseerde zich ook nogmaals dat haar plaat er nog niet was. Na haar laatste optreden, begin januari nog, trekt ze richting New York om daar de studio in te trekken. Ondertussen is er een live EP uitgebracht om de honger van de fans wat te stillen. Volgens Whitley zit er een klein schoonheidsfoutje in maar als je het met de mantel der liefde bedekt merk je er niets van.
Het eerste optreden van 2012 is alweer een topper. Trixie Whitley had het publiek bij elk nummer mee en met een krachtige set wist ze iedereen te boeien. Het ziet er naar uit dat de jonge artieste enkel maar aan fans wint en terecht!
PS: Er kunnen nog foto's veranderen of bijkomen. Als ik een filmpje vind zet ik het er ook zeker op.
Foto door Dominique Dierick
vrijdag 6 januari 2012
Artists and Models (1955)
'Artists and Models' is een komische film uit 1955. De hoofdrollen zijn voor het komische duo Dean Martin (zanger van That's Amore) en Jerry Lewis (The Nutty Professor). Shirley Maclaine en Dorothy Malone spelen bijrollen. Dit is de veertiende film van het duo en 1 van de meest succesvolle. Dean Martin speelt zoals gewoonlijk weer de playboy die de ene vrouw na de andere charmeert terwijl Jerry Lewis de randdebiel speelt die er voor zorgt dat ze in allerlei domme situaties terecht komen.
In deze film probeert Dean Martin het te maken als tekenaar/schilder in New York. Jerry Lewis is zijn roommate en hij wil het maken als schrijver van kinderboeken. Door allerlei omstandigheden slagen ze er toch in hun droom waar te maken al was het wel een parcours vol met obstakels. Zoals u wel had kunnen verwachten zingt Martin af en toe eens liedje. Gelukkig is dit niet echt storend en Dino heeft ook nog eens een prachtige stem. Lewis zorgt dan weer voor de slapstick momenten in de film.
In deze film probeert Dean Martin het te maken als tekenaar/schilder in New York. Jerry Lewis is zijn roommate en hij wil het maken als schrijver van kinderboeken. Door allerlei omstandigheden slagen ze er toch in hun droom waar te maken al was het wel een parcours vol met obstakels. Zoals u wel had kunnen verwachten zingt Martin af en toe eens liedje. Gelukkig is dit niet echt storend en Dino heeft ook nog eens een prachtige stem. Lewis zorgt dan weer voor de slapstick momenten in de film.
donderdag 5 januari 2012
I don't need to hear you speak
Laten we het jaar beginnen met een mooi liedje. Dit liedje was al eerder te horen in de kortfilm Cupido (zeker eens bekijken). Enjoy!
woensdag 4 januari 2012
The Philadelphia Story (1940)
The Philadelphia Story is een sprankelende komedie uit 1940 die nog niks van zijn charme verloren heeft. Drie sterren van klassiek Hollywood nemen de hoofdrollen voor zich. Katharine Hepburn speelt de verwende Tracy Samantha Lord, Cary Grant portretteert CK Dexter Haven en James Stewart neemt de rol van Mike Conner op zich. Tracy Lord staat op het punt te trouwen met George (John Howard) maar daar wil Dexter Haven een stokje voor steken. Hij zorgt dat 2 journalisten James Stewart en Ruth Hussey een verslag over het huwelijk kunnen maken. Dit alles verloopt niet zo vlot en na een doldwaze nacht is de planning danig in de war.
The Phildalephia Story mag dan al 72 jaar oud maar de film staat als een huis. De drie hoofdacteurs dragen de film schitterend. Deze film betekende voor Katharine Hepburn een comeback na een paar, vaak onterechte, geflopte films. Mij is vooral James Stewart opgevallen die dronken het nummer "Somewhere over the rainbow" zingt. The Philadelphia Story is een komedie die je moet gezien hebben!
The Phildalephia Story mag dan al 72 jaar oud maar de film staat als een huis. De drie hoofdacteurs dragen de film schitterend. Deze film betekende voor Katharine Hepburn een comeback na een paar, vaak onterechte, geflopte films. Mij is vooral James Stewart opgevallen die dronken het nummer "Somewhere over the rainbow" zingt. The Philadelphia Story is een komedie die je moet gezien hebben!
dinsdag 3 januari 2012
The Country Girl (1954)
The Country Girl is een film uit 1954 met Grace Kelly, Bing Crosby en William Holden in de hoofdrollen. Crosby speel een acteur die niet meer aan de bak komt door zijn drankprobleem. Hij liegt en bedriegt om toch maar een druppel drank te krijgen. Holden probeert zijn carrière terug op de rail te krijgen terwijl hij kritiek krijgt van zijn baas. Kelly speelt zijn vrouw die ondanks alle miserie bij zijn zijde blijft.
Grace Kelly won voor haar rol als Georgie haar eerste en enigste Oscar. Dit tot verbazing van velen. Iedereen had verwacht dat de Oscar dat jaar naar Judy Garland ging gaan voor haar rol in "A Star Is Born". Groucho Marx zou zelfs een telegram hebben gestuurd naar Garland waarin stond:
Ik kan mij niet echt over de kwestie uitspreken aangezien ik "A Star Is Born" nog moet zien maar Groucho blijkt hier wel lange tenen te hebben.
The Country Girl is een typisch oud drama waarin de dialogen goed in mekaar zitten en de acteerprestaties, voor die tijd, heel goed waren. Tijdens een ruzie zal de vrouw telkens weg draaien en getormenteerd voor zich kijken terwijl de man naar beneden kijkt. Sommige mensen ergeren zich hier aan ik vind het best charmant. Voor liefhebbers van de oude cinema zeker een aanrader. Een vergeten klassieker!
Dear Judy
This is the greatest robbery since Brinks!
Ik kan mij niet echt over de kwestie uitspreken aangezien ik "A Star Is Born" nog moet zien maar Groucho blijkt hier wel lange tenen te hebben.
The Country Girl is een typisch oud drama waarin de dialogen goed in mekaar zitten en de acteerprestaties, voor die tijd, heel goed waren. Tijdens een ruzie zal de vrouw telkens weg draaien en getormenteerd voor zich kijken terwijl de man naar beneden kijkt. Sommige mensen ergeren zich hier aan ik vind het best charmant. Voor liefhebbers van de oude cinema zeker een aanrader. Een vergeten klassieker!
Abonneren op:
Posts (Atom)