Persoon 1: Lichtfestival?
Persoon 2: Ja, heel het centrum is afgezet.
Persoon 1: Godverdomme! Dat meendje nie!
Persoon 2: Ik vrees van wel.

Dit is een gesprek dat in tal van huizen in Vlaanderen te horen viel. Buurman fans en participanten van andere evenementen te Gent werden in de kou gezet door burgervader Termont. Reeds 2 uur op voorhand verlieten wij de ene grootstad om naar de andere trekken. Meer dan een half uur rondgereden te Gent om dan uiteindelijk in Oostakker te moeten parkeren. Een lange tocht door een mensenmassa viel mij ten deel. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben er uiteindelijk toch geraakt (maar vele lege stoelen in de zaal).


Tijd om te ontspannen in de stoel en te genieten van een mooi concert. Het licht ging uit en er werden 3 grote lampen op het publiek gericht. De band kwam op en begon hun eerste nummer te spelen. Het enige wat we konden zien waren hun contouren. Tijdens de hele show was er een mooie lichtshow voorzien. Ook stond er achter de band een scherm waar er een achtergrond werd op geprojecteerd en af en toe een filmfragment te zien was.

Buurman speelde, zoals te verwachten, voornamelijk hun “nieuwe” (het was de laatste show na 1.5 jaar touren) nummers van hun Mount Everest cd, maar er werden ook een paar klassieker gespeeld. De band speelde soms ook wat rockerig met dank aan ‘De Admiraal’ met wie ze samen een nummer hadden geschreven. Een grappig moment was toen de gitarist in de opbouw van een nummer een stukje Voodoo Chile begon te spelen.

Zoals ik al zei waren er verschillende zitjes leeg door het lichtfestival. Toen Geert (de frontman) een beetje publieksparticipatie vroeg kwam de zaal dan ook traag op gang. Een iets oudere man trok de zaal mee op sleeptouw en even later ging het publiek toch overstag. Tussen wat melancholische nummers was er ook plaats voor een gezellige babbel. Na 2 bisrondes werd de avond afgesloten.

Met afgrijzen stortte ik mij in de mensenmassa waarin het ene lichtpuntje de Belfort straat was. Maar ik zie het concert los van het verkeer en dan moeten ik zeggen dat het een goede avond was!


Foto's door Davy Vissers

Tijd voor een nieuwe reeks blogpost op deze blog. Vanaf nu zal ik af en toe een legendarisch filmfragment posten. We beginnen met "To Have And Have Not".

Kijk vanaf 1:15 en lach je een breuk!

Steun zoveel mogelijk anti SOPA campagnes. Het gaat niet alleen over de VSA. Het internet is globaal!

Door tijdsgebrek te wijten aan schoolwerk zal ik af en toe maar eens een leuke video posten. Als ik tijd heb, en inspiratie, zal ik zeker weer iets schrijven.

Ik heb een tijd geleden Ellie Goulding eens beluisterd en ik was er niet echt wild van. Er zaten te veel arrangementen naar mijn goesting in. Nu ben ik toevallig op een akoestische versie van haar hit "Starry Eyed" beland en dat vind ik wel goed. Misschien eens een akoestische cd?

De eindejaarsperiode is altijd feest! Enerzijds is het Kerstmis en het nieuwe jaar en anderzijds is Trixie Whitley weer in het land. Het jaar wordt steevast afgesloten of begonnen met een concert van Miss Whitley. Ze stond voor de tweede maal in de Handelsbeurs. Ik was er vorige keer niet bij maar deze keer had ik gelukkig wel kaarten. Het beloofde een schitterende avond te worden.

Als je de Handelsbeurs binnenwandelde was het even schrikken. De zaal had een heel nieuwe setting gekregen. Het podium stond rechts en daar rond stonden er allemaal stoelen. Helemaal vanachter in de zaal stonden de mensen rechten. Ik zette mij aan de zijkant van het podium wat later een uitermate goeie zet bleek. Mijn plaatsje was namelijk recht voor het trapje van het podium en recht voor de piano. Ik zag dus hoe Trixie het podium betrad en achter de piano kroop.


Na verlegen wat woorden gestameld te hebben opende ze haar set, zoals gewoonlijk, met ‘I can’t stand the rain/pieces’. Meteen werd je meegevoerd door de jazzy klanken van haar pianospel. Je kan haar zien mee wiegen op met de melodie en met haar hakken zorgde voor nog wat percussie. Haar vingers dansten over het klavier en toen kwam die souvolle stem er nog eens bij. Pure magie! De volgende drie nummers waren allemaal nieuwe nummertjes zoals ‘Fourth Corner’. Bij dit nummer kreeg ik kippenvel. Bij elk lied werd je meegezogen en dacht je dit is de performance van de avond, maar het volgende nummer was even goed en soms zelfs beter.

Het eerste deel van het optreden deed ze volledig solo. Eerst achter de piano en daarna met de gitaar in de hand. Tussen de nummers probeerde ze af en toe iets te vertellen maar dit liep niet altijd van een leien dakje. Whitley was namelijk, zoals altijd, vrij verlegen en mompelde vaak. Maar dit maakt deel uit van haar charme. Als ze je dan van je sokken blaast met het volgende nummer maalt niemand er meer om!

Het tweede deel van de show kwam er versterking voor Trixie. Er kwam een drum bij, een extra gitarist en haar nonkel kwam bass spelen. Na deze aanwinsten werd het geluid veel vettiger en ruiger. De muzikanten smeten zich echt helemaal en je kon zien dat ze zich amuseerden. Trixie stond mee te bewegen op haar eigen spel wat zorgde voor een leuk schaduwspel op het plafond van de Handelsbeurs.

Trixie excuseerde zich ook nogmaals dat haar plaat er nog niet was. Na haar laatste optreden, begin januari nog, trekt ze richting New York om daar de studio in te trekken. Ondertussen is er een live EP uitgebracht om de honger van de fans wat te stillen. Volgens Whitley zit er een klein schoonheidsfoutje in maar als je het met de mantel der liefde bedekt merk je er niets van.

Het eerste optreden van 2012 is alweer een topper. Trixie Whitley had het publiek bij elk nummer mee en met een krachtige set wist ze iedereen te boeien. Het ziet er naar uit dat de jonge artieste enkel maar aan fans wint en terecht!

PS: Er kunnen nog foto's veranderen of bijkomen. Als ik een filmpje vind zet ik het er ook zeker op.

Foto door Dominique Dierick

'Artists and Models' is een komische film uit 1955. De hoofdrollen zijn voor het komische duo Dean Martin (zanger van That's Amore) en Jerry Lewis (The Nutty Professor). Shirley Maclaine en Dorothy Malone spelen bijrollen. Dit is de veertiende film van het duo en 1 van de meest succesvolle. Dean Martin speelt zoals gewoonlijk weer de playboy die de ene vrouw na de andere charmeert terwijl Jerry Lewis de randdebiel speelt die er voor zorgt dat ze in allerlei domme situaties terecht komen.


In deze film probeert Dean Martin het te maken als tekenaar/schilder in New York. Jerry Lewis is zijn roommate en hij wil het maken als schrijver van kinderboeken. Door allerlei omstandigheden slagen ze er toch in hun droom waar te maken al was het wel een parcours vol met obstakels. Zoals u wel had kunnen verwachten zingt Martin af en toe eens liedje. Gelukkig is dit niet echt storend en Dino heeft ook nog eens een prachtige stem. Lewis zorgt dan weer voor de slapstick momenten in de film.

Laten we het jaar beginnen met een mooi liedje. Dit liedje was al eerder te horen in de kortfilm Cupido (zeker eens bekijken). Enjoy!

The Philadelphia Story is een sprankelende komedie uit 1940 die nog niks van zijn charme verloren heeft. Drie sterren van klassiek Hollywood nemen de hoofdrollen voor zich. Katharine Hepburn speelt de verwende Tracy Samantha Lord, Cary Grant portretteert CK Dexter Haven en James Stewart neemt de rol van Mike Conner op zich. Tracy Lord staat op het punt te trouwen met George (John Howard) maar daar wil Dexter Haven een stokje voor steken. Hij zorgt dat 2 journalisten James Stewart en Ruth Hussey een verslag over het huwelijk kunnen maken. Dit alles verloopt niet zo vlot en na een doldwaze nacht is de planning danig in de war.


The Phildalephia Story mag dan al 72 jaar oud maar de film staat als een huis. De drie hoofdacteurs dragen de film schitterend. Deze film betekende voor Katharine Hepburn een comeback na een paar, vaak onterechte, geflopte films. Mij is vooral James Stewart opgevallen die dronken het nummer "Somewhere over the rainbow" zingt. The Philadelphia Story is een komedie die je moet gezien hebben!

The Country Girl is een film uit 1954 met Grace Kelly, Bing Crosby en William Holden in de hoofdrollen. Crosby speel een acteur die niet meer aan de bak komt door zijn drankprobleem. Hij liegt en bedriegt om toch maar een druppel drank te krijgen. Holden probeert zijn carrière terug op de rail te krijgen terwijl hij kritiek krijgt van zijn baas. Kelly speelt zijn vrouw die ondanks alle miserie bij zijn zijde blijft.

Grace Kelly won voor haar rol als Georgie haar eerste en enigste Oscar. Dit tot verbazing van velen. Iedereen had verwacht dat de Oscar dat jaar naar Judy Garland ging gaan voor haar rol in "A Star Is Born". Groucho Marx zou zelfs een telegram hebben gestuurd naar Garland waarin stond:

Dear Judy

This is the greatest robbery since Brinks!

Ik kan mij niet echt over de kwestie uitspreken aangezien ik "A Star Is Born" nog moet zien maar Groucho blijkt hier wel lange tenen te hebben.




The Country Girl is een typisch oud drama waarin de dialogen goed in mekaar zitten en de acteerprestaties, voor die tijd, heel goed waren. Tijdens een ruzie zal de vrouw telkens weg draaien en getormenteerd voor zich kijken terwijl de man naar beneden kijkt. Sommige mensen ergeren zich hier aan ik vind het best charmant. Voor liefhebbers van de oude cinema zeker een aanrader. Een vergeten klassieker!