Met diepe spijt meld ik dat Roboman niet meer onder de levenden is.

Toen ik een tijdje geleden weer door de gangen van mijn school liep merkte ik op dat Roboman niet meer trots over zijn rijk uitkeek. Een van zijn benen was losgekomen waardoor romp en hoofd de grond raakten. De eens zo grote vorst der eindejaarwerken 2010 buigde het hoofd. Zijn rijk was tot een einde gekomen.

Simon en ik wouden hem nog proberen te repareren maar dan werden wij waarschijnlijk aangeduid als de vandalen die hem toegetakeld hadden. Daarna hebben we nog een tijdje gespeeld met het idee om hem te begraven maar ook dat leek ons riskant. Stilletjes neurieden we het begin van de dodenmars van Chopin.

Een paar dagen later stond hij al weer recht tot bleef hij zwaar gehavend. Hij zal nooit meer dezelfde zijn.

Bob Marley die een jointje opsteekt met dit hilarische gevolg. Bob lijkt er duidelijk plezier aan te beleven. Ik vraag mij af of hij zo te werk ging om zijn liedjes te schrijven. :)


Johnny Cash geraakt even gefrusteerd als een cameraman hem lastig valt tijdens een optreden. Normaal is Cash een rustige mens maar je moet hem niet op zijn tenen trappen.


Nick Drake die zich half in de schemering verbergt met een nogal treurige blik. Past perfect bij zijn muziek vind ik.

Na 26 jaar pakt Gent voor de 3de keer in de clubgeschiedenis de beker. 2 jaar geleden waren we er heel dicht bij maar nekte Anderlecht ons. Dit jaar moesten we tegen de Cercle geschiedenis schrijven en dat deden we. Eindelijk pakt Gent nog eens een prijs. Eindelijk loont het eens om fan te zijn van de Buffalo's.


PS:Deze foto is aan het begin van het seizoen getrokken dus verschillende spelers zijn al vertrokken en er bijgekomen.

Mijn broer, de oppergod der Vlaamse letteren in spé, had zich ingeschreven voor een schrijfwedstrijd die zich spreid over Nederland en België. De uitreiking van de halve finale vond plaats in het Arca Theater te Gent. Genomineerden mochten gasten meenemen dus besloot ik maar mee te gaan.

Ik was nog nooit naar het Arca Theater gegaan dus ik was best wel benieuwd. Het bleek te gaan om een best gezellige zaal zonder veel franjes. Het duurde even voor het spektakel begon maar toen werden de lichten gedimd.

Een presentator, van wie mij de naam even ontsnapt, stelde zichzelf voor en somde even op wat er die avond op het programma stond. Zijn job bestond erin om de avond zo lang mogelijk te rekken. Dit deed hij door het begin van een mop te vertellen maar de clue niet. Voor de eigenlijke prijzen werden uitgereikt stonden er nog verschillende optredens op het programma.

Eerst zagen we een filmpje gebaseerd op een gedicht van Ramsey Nasr. Ik kon van dit filmpje maar weinig opmaken. Op naar het volgende dan maar. Auteur Christophe Vekeman kwam een kortverhaal en een gedicht voorbrengen. Ik was aangenaam verrast en ben van plan in de toekomst wel eens een boek van hem te lezen. Na zijn “lezing” volgde nog een klein interview met stereotype antwoorden. Toen was het tijd voor een streepje muziek. De nog jonge Ruben Focketyn, voor mij nog volkomen onbekend, stapte het podium op en nam zijn akoestische gitaar ter hand. De geluiden die uit zijn klankkast rolden konden mij best wel bekoren. Mijn broer merkte nog op dat zijn stem verdacht veel op die van Damien Rice leek. En inderdaad als je echt goed luisterde kon je Damien Rice wel horen.

Toen kwam uiteindelijk de prijsuitreiking. De spanning in de zaal was te snijden. De eerste naam werd afgeroepen voor de 3de plaats. Deze jongeman bleek zowaar een heel toneelstuk te hebben geschreven. Niet mijn broer dus. Toen gevraagd werd of de jongen even naar voor wou komen bleef het muisstil in de zaal. De jongen bleek zijn kat gestuurd te hebben. De 2de prijs dan maar. Deze keer was het een meisje. Zij zat wel in de zaal en kwam naar voor. Het grote moment was aangebroken. Wie mag naar de finale in Rotterdam en krijgt de grootste boekenbon ( De 2de en 3de plaats kregen een boekenbon)? Wederom werd de naam van een jongedame afgeroepen. Mijn broer viel dus niet in de prijzen. Tot overmaat van ramp was de winnares niet komen opdagen. Enkele vrienden zaten wel in de zaal en 1 van hen nam de prijs in ontvangst. Blijkbaar moest de winnares van haar leerkracht Nederlands meedoen. Niet alleen zij natuurlijk ook haar klasmaatjes. Eerst werd de dichteres geïnterviewd en daarna de klasgenoot van de winnares. Het was een raar interview want ze wist niet teveel van het verhaal af. De “winnaars” mochten terug naar hun plaats gaan en de presentator las het winnende stuk voor. Het was een Saw-achtig(horror film) verhaal. Iedereen verliet de zaal en kreeg nog een boekje mee met al de winnende stukken. Het verhaal en de gedichten heb ik ondertussen al gelezen maar aan het Shakespeariaans toneel begin ik zelfs niet. Het was een geslaagde avond.

Dan is het nu tijd voor de laatste Marx Brother namelijk Harpo Marx.


Harpo Marx spreekt nooit in zijn films. Ooit, voor de Marx Brothers bekend waren, sprak Harpo wel maar zijn stem werd in het belachelijke getrokken door een criticus. Sindsdien heeft hij besloten niet meer te praten in films. Aangezien hij niet spreekt doet hij aan slapstick. Hij heeft altijd een wandelstok bij met een toeter op. Die gebruikt hij vaak om zich uit te drukken. Net als zijn broeders is hij een begenadigd musicus. Zoals zijn naam al doet vermoeden speelt hij voornamelijk de harp.

Zoals eerder al aangekondigd het vervolg op het bericht van Groucho Marx.


Chico Marx is de oudste van de Marx Brothers. Hij spreek met een Italiaanse accent waardoor zijn Engels heel gebrekkig klinkt. Hij nam zijn accent aan tijdens de Wereldoorlog omdat hij een Jood is. Net als alle andere Marx Brothers is Chico een muzikaal genie. Voor hem is piano spelen kinderspel. Hij heeft zelfs een eigen techniek ontwikkeld.



Met Groucho heeft hij vooral gekke gesprekken met Harpo doet hij vooral slapstick aangezien Harpo niet spreekt.

PS: Normaal gezien zullen Harpo Marx en Charlie Chaplin ook nog eens aan bod komen.

Onder constructie

In 2010 komt de remake van Red Dawn in de zalen hoog tijd om de originele film nog eens te bekijken. De film dateert al van 1984 toen wijlen Patrick Swayze en een wel heel jonge Charlie Sheen de hoofdrollen voor zich namen.
Van: John Milius
Met: Patrick Swayze, Charlie Sheen, Harry Dean Stanton 114min.
*****

Het verhaal speelt zich af midden in Koude Oorlog maar nu escaleert het tot de Derde Wereldoorlog. De Russen en Cubanen vallen samen Amerika binnen. Matt Eckert(Charlie Sheen) zit op school als de Russen plots uit de lucht komen aanvallen. Ze beschieten de school. Hij en een paar vrienden kunnen ontsnappen door de hulp van Jed Eckert(Patrick Swayze) de broer van Matt. Ze slaan wat voedsel op en trekken de bergen in. Ze besluiten te vechten tegen de Russen en Cubanen. Ze noemen zichzelf De Wolverines.

Ondanks de nog erg jeugdige cast zijn de acteerprestatie heel goed. Zoals eerder al gezegd was deze film in van de eerste in de carrière van Patrick Swayze. Red Dawn was zelfs het acteerdebuut van Charlie Sheen op het grote scherm. Er zit veel actie in de film. De film heeft zelfs nog een tijd lang in The Guinness World Book Of Records gestaan als meest gewelddadig film. Er zou om de 2,23 minuten iets gewelddadigs gebeuren. De natuur van Las Vegas en New Mexico, waar de film is opgenomen, zorgt voor een prachtig decor. Tijdens de vele gevechten in de bergen zie je soms een adembenemend landschap. In eerste instantie zal vooral het gevecht je opvallen maar als je iets verder kijkt dan zal het decor ook zeker opvallen. Op sommige momenten klopt de film ook niet helemaal. De tieners die nog nooit echt hebben gevochten ontpoppen zich plots tot Rambo’s. Ze kennen plots allerlei guerrilla praktijken. Het einde is wel wat minder want veel werk hebben ze er niet in gestoken. Het is nogal vlug in mekaar gehaspeld.

Red Dawn is een genietbare actieprent waarbij je niet echt je verstand moet gebruiken. De filmliefhebbers die een boodschap zoeken in een film zijn hier aan het verkeerde adres.