Het was weer tijd voor de jaarlijkse afspraak met Gent Jazz. Dit jaar slechts 1 avond, maar wel een prachtige affiche met Tindersticks en Damien Rice. Ik had al het genoegen gehad om Tindersticks aan het werk te zien en dit was mij zeer goed bevallen. Heel mooie melancholische muziek met een warme sfeer. Het feit dat Damien Rice kwam was toch wel het duwtje in de rug om zeker te gaan. Enerzijds omdat de man 1 van mijn favoriet platen (O) heeft gemaakt en anderzijds omdat hij ongeveer al 7 jaar of zo niks meer heeft gedaan. Dat hij plots op Gent Jazz stond was dan ook een zeer aangename verrassing.

De toch naar Gent was nog vrij droog, wat later op de avond nog ging veranderen. We hadden besloten om Amatorski over te slaan en pas te gaan als Tindersticks opkwam. De vertrouwde blauwe loper lag al voor onze voeten en het was meteen duidelijk dat de avond uitverkocht was. Heel veel volk en nog erger dan vorig jaar bij Absenthe Minded.

Bij het Tindersticks concert stonden we uitstekend. Vrij dicht bij het podium op het gemak en weg van de drukte. De "Tinderstickies" speelden een heel mooie set met een paar hoogtepunten als Stuart Staples zich volledig liet gaan tijdens een nummer. De sfeer was goed en je werd meegetrokken in het klankenspel van de Britten. Net als in de Vooruit was er een zekere magie tijdens het concert. Na hun set kregen ze een welverdiend applaus van de zaal.

Even tot rust komen met een drankje en dan terug naar onze plek voor Damien Rice dachten we. Mooi mis! Iets drinken konden we wel maar terug geraken was Mission Impossible. Er stond al teveel volk in de tent dus stelden we ons ergens in het midden van de tent om dan stelselmatig naar achter gedrukt te worden door het overvloedig aanwezige plebs. Gelukkig kwam Damien Rice even later op en nam de ergernis even weg. Toen kreeg ik het zo op mijn heupen dat ik de tent verliet en tot de conclusie kwam dat men de watersluizen had open gezet boven Gent. Uiteindelijk hebben we dan een plekje gevonden langs de zijkant van de tent net naast de laatste tribune. Het was er droog en rustig. Perfect dus!

We konden Damien niet zo goed zien maar dat was bijzaak. We stonden op ons gemak en konden alles goed horen. Nu was het genieten geblazen met de prachtige muziek van de heer Rice. Hij speelde veel "klassiekers" zoals 'Amie' en 'I Remember'. Een prachtig moment was bij het nummer 'Volcano' waarin hij het publiek liet meezingen. Er werden drie delen gemaakt en elk zong zijn stuk van het nummer om dan uiteindelijk in een mooie harmonie samen te komen onder leiding van dirigent Damien Rice. Kippenvel moment! :D Buiten goot het dat het geen naam heeft. Ik staarde naar de regen die verlicht werd door een nabije lamp terwijl ik de woorden meelipte bij zowat elk nummer. Ha, het geluk zit toch soms in kleine dingen.

Ondanks dat het in het begin een wat moeilijke bevalling was heb ik met volle teugen genoten van dit concert en staat het ook heel hoog in mijn lijstje van beste concerten. Die melancholische liedjes en dan naar de regen staren. Het klopte gewoon!