Gisteren kreeg ik nog een laat maar prachtig kerstcadeau namelijk een optreden van Trixie Whitley in het NTG. Het beloofde een intieme avond te worden met vele akoestische nummers. Vol spanning telde ik de dagen af maar het was eindelijk zo ver.

Het sneeuwtapijt dat ons de laatste weken teisterde was gelukkig verdwenen dus werd het NTG vlot bereikt. Er heerste een gezellige drukte in de foyer terwijl wij ons een weg baanden naar het balkon. Weldra zou het voorprogramma, ene Jeff Taylor, ons komen opwarmen. Het bleek om een man met een gitaartje te gaan die mij wel kon bekoren met zijn enthousiasme. Tijdens zijn nummers gaf hij zichzelf helemaal en hij amuseerde zich duidelijk. Het toppunt van zijn kleine set was het laatste nummer waarbij hij Trixie inviteerde om op de drums te komen spelen. Bij dit nummer bracht Trixie te berde dat ze in goeden doen was die dag. Wiegend over haar drum speelde ze de pannen van het dak. Na het voorprogramma volgde een klein pauze vooraleer Miss Whitley het podium weer zou betreden.

Toen de lichten werden gedoofd brak een spontaan applaus uit ook al had Trixie het podium nog niet betreden. Het stierf dan ook niet veel later uit. Uiteindelijk kwam ze toch uit de coulissen en nestelde ze zich achter de piano. Net als bij Gent Jazz was de opener van de avond I can't stand the rain/Pieces . De intro werd nog maar net ingezet of je werd al omver geblazen door de klasse die de jonge muzikante daar even etaleerde. Van links naar rechts wiegde ze mee met de melodie terwijl haar vingers over de toetsen dansten. Het beloofde een goed optreden te worden.

Tussen de nummers door sprak Trixie het publiek vaak aan. De ene keer al wat vlotter dan de andere keer maar altijd even joviaal. Ze was duidelijk onder de indruk want het was de eerste keer dat ze in het NTG was. Whitley kondigde, net als op Gent Jazz, aan dat ze vooral nieuwe nummers ging spelen. Op een stuk of 2 nummers kende ik ze wel allemaal (van horen weliswaar). Voor ze verder deed was er eerst nog wat geklungel met gitaren en pedalen waarop Trixie zich verontschuldigde door te zeggen dat ze het nog gewoon moest worden. Ze speelde voornamelijk elektrische gitaar ipv akoestische. Net als haar vader, Chris Whitley, maakte ze gebruik van een bord dat ze als drum gebruikte tijdens het spelen. Als je haar bezig zag was het duidelijk dat er een Whitley bezig was. Dezelfde bezetenheid, liefde en energie die ze uitstraalt tijdens het spelen. Bij elk nummer stampte ze ook mee met haar voeten. De vraag is of haar hakken het wel overleefd hebben? ;)

Meestal stond ze niet alleen op het podium. Ze had Kas Longman meegepakt en hij verzorgde de 2de gitaar. Hij zorgde eigenlijk vooral voor de galmende slide guitar. Tijdens een gezellige babbel tussendoor verbaasde Trixie er zich over dat het publiek zo stil was. Ze vond het best wel fijn want de laatste tijd speelde vooral in iets ruigere Rockcafés. Ze had het gevoel of ze net in haar living aan het spelen was. Jeff Taylor werd er even later nog eens bijgeroepen voor een impressionant a capella nummer. Trixie en Jeff gebruikten enkel ledematen en vocalen en zetten een geweldige sfeer neer. Het nummer I'll breath you in my dreams werd herbegonnen omdat Trixie het verkeerde stuk tekst begon te zingen. Het publiek kon het niets schelen en amuseerde zich kosteloos. Ze nam haar boekje met teksten er bij en speelde het daarna vlekkeloos.

Vele nummers werden ook opgedragen aan verschillende mensen zoals haar moeder, haar vader, Daniel Lanois en een zekere Bram die bij deze ook zijn nieuwjaarsgeschenk heeft gekregen. De avond werd afgesloten met Strong Blood. Een lied voor haar ouders. Na het gebruikelijke bis kwam Trixie nog eens terug en speelde ze nog Crawl; en Jeff Taylor werd er nogmaals bij gehaald. Beide muzikanten hadden blijkbaar net een band opgericht die werd omschreven als een 2 man/boy/girl band. Wederom kroop Trixie achter het drums en blies iedereen omver. Ook voor haar was het een toffe avond en ze bedankte het publiek daarvoor. Als wederdienst kreeg ze een welverdiend applaus dat de avond afsloot.

Er heerste een heel intieme sfeer en Trixie toonde aan dat ze haar instrumenten volledig beheerst. Ik kan zeggen dat dit het beste concert van 2010 was! Op naar vele volgers.

Een dappere poging voor de setlist. ;)
Setlist
I can't stand the rain/Pieces
I'd rather go blind
I'll breath you in my dreams
Danger Mind
Hotel No Name
Strong Blood
...

Bis
Crawl